januari 2021

York Bowen: Fragments from Hans Andersen & Studies

Nicolas Namoradze

Pianist Nicolas Namoradze bewijst dat hij een bedreven en geïnspireerde virtuoos is in deze onbekende werken van York Bowen – precies het soort project waarmee het voortreffelijke Hyperion-label zo vaak de catalogus verrijkt.

Ik weet niet hoe deze opname is ontstaan. Soms vindt een label als Hyperion interessant en/of onbekend repertoire en vraagt ​​of overtuigt een artiest om het op te nemen; soms presenteert een artiest hetzelfde interessante repertoire en vraagt ​​of hij het voor het label mag opnemen. Deze lijkt erg op het laatste.

De uitvoeringen van deze zelden gehoorde werken klinken alsof ze al een tijdje in de vingers van Nicolas Namoradze zaten voordat hij de Wyastone Concert Hall bezocht (de Op 46 Studies openden in 2018 inderdaad de tweede helft van zijn debuut in Wigmore Hall, een evenement dat hem extatische recensies opleverde). Dus – een geweldige pianist (Georgisch van nationaliteit, geb 1992) met alle coloristische en stilistische eigenschappen die je maar kunt wensen, gekoppeld aan een formidabele techniek, het soort muzikant wiens artisticiteit als een meeslepende roman is waarbij je nauwelijks kunt wachten op wat er daarna komt.

Wat de muziek betreft, kon ik het niet laten om me af te vragen waarom ik ze, luisterend naar de 10 schattige Fragments from Hans Andersen (27'17" in totaal, de langste 4'22", de kortste 1'26"), bijna volledig onbekend zou vinden, terwijl ze de muzikale substantie en het karakter hebben van veel opgenomen cycli zoals Debussy's Préludes, zij het geschreven in een andere harmonische taal (Bowen deed me denken aan MacDowell en Grieg). Ik gaf eigenlijk de voorkeur aan Namoradze's 'Thumbelina' boven de opname van de componist uit 1926, die hij combineerde met het virtuoze 'The Windmill' (APR).

Deze miniatuurtonengedichten worden gevolgd door de twee Concert Studies die Francis Pott in zijn eersteklas boekje treffend omschreef als 'een vreugdevolle mix van grillige opgewektheid met een virtuositeit zonder grenzen'. Namoradze voldoet met uitvoeringen die liefhebbers van pianospel met een hoog octaangehalte zullen willen bemachtigen. Als Rachmaninov even in gedachten komt, zijn het Blumenfeld en Bortkiewicz, zoals Pott suggereert, die dichter bij elkaar liggen.

Tot slot komen de 12 (gijzelaar van het fortuin!) Studies, Op. 46, die elk een ander aspect van de techniek behandelen, gespeld, in tegenstelling tot hun illustere voorgangers, in hun titels: 'Voor onderarmrotatie', 'Voor vingerstaccato', 'Voor verschillende pedaaleffecten' enzovoort. Laat u niet afschrikken door deze prozaïsche titels. Net als Chopins twee sets Études, weet Bowens twaalftal nuttige (en vaak extreem moeilijke) technische uitdagingen te combineren in muziek van poëtische gratie en drama. Uitstekend opgenomen en uitgevoerd met zo'n onderscheiding, moet deze release een vroege Award-genomineerde zijn.

I don’t know the genesis of this recording. Sometimes a label like Hyperion will find some interesting and/or unfamiliar repertoire and request or persuade an artist to record it; sometimes an artist will present the same interesting repertoire and ask if they may record it for the label. This one sounds very much like the latter.

The performances of these rarely heard works sound as if they have been in Nicolas Namoradze’s fingers for some time before his visit to the Wyastone Concert Hall (indeed, the Op 46 Studies opened the second half of his Wigmore Hall debut in 2018, an event that won him ecstatic reviews). So – a terrific pianist (Georgian by nationality, b1992) with all the colouristic and stylistic attributes one could wish for allied to a formidable technique, the kind of musician whose artistry is like a compelling novel where you can hardly wait for what comes next.

As to the music, listening to the 10 adorable Fragments from Hans Andersen (27'17" in total, the longest 4'22", the shortest 1'26"), I couldn’t help wondering why they should be almost entirely unknown when they have the musical substance and character of much-recorded cycles such as Debussy’s Préludes, albeit written in a different harmonic language (Bowen’s put one in mind of MacDowell and Grieg). I actually preferred Namoradze’s ‘Thumbelina’ over the composer’s 1926 recording, which he paired with the virtuoso ‘The Windmill’ (APR).

These miniature tone poems are followed by the two Concert Studies aptly described by Francis Pott in his first-rate booklet as exhibiting ‘a joyous blend of capricious high spirits with no-holds-barred virtuosity’. Namoradze duly obliges with performances that lovers of high-octane pianism will want to snap up. If Rachmaninov comes fleetingly to mind, it is Blumenfeld and Bortkiewicz, as Pott suggests, who are nearer comparisons.

Finally come the 12 (hostage to fortune!) Studies, Op 46, each one addressing a different aspect of technique spelt out, unlike their illustrious predecessors, in their titles: ‘For forearm rotation’, ‘For finger staccato’, ‘For various pedal effects’ and so forth. Do not let these prosaic headings deter you. Like Chopin’s two sets of Études, Bowen’s dozen manages to combine useful (and often extremely difficult) technical challenges dressed in music of poetic grace and drama. Superbly recorded and performed with such distinction, this release must be an early Awards nominee.