januari 2021

Shostakovich - Arensky - Mendelssohn

Trio Zeliha

Trio Zeliha is onze 'One to Watch', een beslissing die puur is genomen op basis van dit prachtige album – drie duidelijke muzikale persoonlijkheden die prachtig samenwerken.

Ik kan niet veel vertellen over het Trio Zeliha – de biografie die in het boekje staat (alleen in het Frans) is meer poëtisch dan gedetailleerd, en ik kon online niet veel vinden – behalve het feit dat ze zowel individueel als collectief jong zijn (de groep is in 2018 opgericht), in Frankrijk lijken te zijn gevestigd en zijn begeleid door mensen als Brendel en het Trio Wanderer. Ik kan echter wel melden wat het belangrijkste is: ze spelen briljant samen.

Pianist Jorge González Buajasan is een sterke aanwezigheid in zowel geluid als persoonlijkheid. Hij is verreweg de meest emotioneel uitbundige van de drie en lijkt het meest bereid om risico's te nemen. Luister bijvoorbeeld eens hoe vrij hij de lyrische passage vanaf 4'03" in de finale van Mendelssohns D mineur Trio vormgeeft. Toch weet hij ook waar hij eenvoudig moet spreken, zoals hij dat zo gracieus doet in het openingsdeel van het Andante con moto tranquillo. Ook zijn techniek is onberispelijk, of het nu gaat om de broosste passages van Shostakovich' jeugdwerk, waar hij beitelt alsof hij met een ijspriem werkt (op 1'26"), of om de ragfijne texturen van de Arensky – let bijvoorbeeld op hoe charmant hij het verfijnde filigraan op 7'08" in het eerste deel articuleert.

De strijkers zijn tonaal goed op elkaar afgestemd. Zowel violiste Manon Galy als celliste Maxime Quennesson spelen met een warme, bijna fluweelzachte klank, zoals je aan het begin van de Shostakovich kunt horen. Ze zijn niet zo dominant als González Buajasan, hoewel ze net zo fantasierijk expressief zijn – probeer bijvoorbeeld de opening van de Arensky, waar ze zweven boven de zacht kolkende triolen van de piano, of hoe magisch atmosferisch hun gedempte toon is in het Adagio.

Qua ensemble is het Trio Zeliha ook indrukwekkend, en ik ben vooral blij met hun nauwgezette aandacht voor dynamische markeringen. De scherzo's in zowel de Arensky als de Mendelssohn zijn even oogverblindend vanwege hun delicatesse als vanwege hun levendigheid. Het programma is intelligent gepland, zodat de drie werken op een verhelderende manier met elkaar verbonden lijken te zijn, en het opgenomen geluid is eersteklas. Een werkelijk veelbelovend debuut.

I can’t tell you much about the Trio Zeliha – the biography printed in the booklet (in French only) is more poetic than detailed, and I couldn’t find much online – beyond the fact that they’re young both individually and collectively (the group formed in 2018), seem to be based in France, and have been mentored by the likes of Brendel and the Trio Wanderer. I can, however, report what matters most: they play brilliantly together.

Pianist Jorge González Buajasan is a strong presence in both sound and personality. He’s by far the most emotionally effusive of the three, and seems most willing to take risks. Listen, say, to how freely he shapes the lyrical passage starting at 4'03" in the finale of Mendelssohn’s D minor Trio. Yet he also knows where to speak simply, as it were, as he does so graciously in the opening section of the Andante con moto tranquillo. His technique is unimpeachable, too, whether in the brittlest passages of Shostakovich’s youthful work, where he chisels away as if with an ice pick (at 1'26"), or in the gossamer textures of the Arensky – note, for instance, how charmingly he articulates the exquisite filigree at 7'08" in the first movement.

The strings are tonally well matched. Both violinist Manon Galy and cellist Maxime Quennesson play with a warm, almost velvety sound, as one can hear at the beginning of the Shostakovich. They’re not quite as commanding as González Buajasan, though they’re just as imaginatively expressive – try the very opening of the Arensky, for example, where they levitate over the piano’s gently churning triplets, or to how magically atmospheric their muted tone is in the Adagio.

In terms of ensemble, the Trio Zeliha are impressive, too, and I’m particularly delighted by their meticulous attention to dynamic markings. The scherzos in both the Arensky and Mendelssohn are as dazzling for their delicacy as for their vivacity. The programme is intelligently planned so the three works seem to connect in an illuminating way, and the recorded sound is first-rate. A truly auspicious debut.