Awards Issue 2022
Insieme - Opera Duets
Jonas Kaufmann & Ludovic Tézier & Orchestra dell’Accademia Nazionale di Santa Cecilia o.l.v. Sir Antonio Pappano
Een enorm plezierig nieuw tenor-bariton dubbelactalbum om aan je collectie toe te voegen.
Er zijn in de loop der decennia een aantal geweldige tenor-bariton duo's geweest. Hoeveel mensen zijn er bijvoorbeeld bekend geworden met de geneugten van opera via Jussi Björling en Robert Merrills beroemde opname van het Pearl Fishers duet? Het is een van de geweldige vriendschapsduetten, maar tenoren en baritons worden vaker als operarivalen neergezet.
Begin jaren 70 waren Plácido Domingo en Sherrill Milnes een bekend duo op veel complete opera's voor RCA en EMI. Ze namen samen een fantastische cd met duetten op (7/71) en een album met aria's waarop ze allebei de New Philharmonia voor elkaar dirigeerden (3/74 - Domingo's eerste optreden als dirigent?). Naast dat ze goede tegenhangers voor elkaar waren - Milnes' nobele bariton mengde zich goed met Domingo's baritonale tenor - waren de twee ook goede vrienden en spoorden ze elkaar duidelijk aan om hun best te doen.
Ook de toonaangevende tenor-baritonbromance van vandaag, Jonas Kaufmann en Ludovic Tézier, sporen elkaar aan om hun allerbeste beentje voor te zetten. De Duitse tenor is een operakoningin, wereldwijd gewild en kan zijn rollen zelf kiezen in welk huis hij maar wil. Critici zullen erover twisten welk repertoire het beste bij hem past, maar hij heeft zichzelf bewezen in Duitse, Italiaanse en Franse opera's en nam dit jaar zelfs de rol van Peter Grimes op zich. Zijn goede vriend Tézier waagde zich onlangs voor het eerst op Wagneriaans terrein, door Amfortas te zingen – tegenover Kaufmanns Parsifal, natuurlijk – maar wordt het meest geassocieerd met Italiaanse rollen. Hij is de regerende Verdi-bariton de nos jours en zijn debuutplaat met aria's won in 2021 terecht een Gramophone Award.
Ondanks Bizets hitnummer componeerde Verdi de allerbeste tenor-baritone duetten en hij domineert dit nieuwe programma: het vriendschapsduet uit Don Carlos; de slotscène uit Act 2 van Otello; twee vader-zoon duetten uit Les vêpres siciliennes; en de drie duetten die Don Carlo's achtervolging van Don Alvaro van legerkamp naar klooster in La forza del destino in kaart brengen.
Ik heb ze gezien in Don Carlos in Parijs en in Forza in Londen, en er is een echte vonk als Kaufmann en Tézier samen zingen. Hun stemmen passen hier als gegoten in het duet Don Carlos (gezongen in de originele Franse versie, dus vrij langdradig aan het begin). Net als Milnes en Domingo zijn ze qua klankkleur erg close, dus de vriendschapsband lijkt extra sterk. Ze smelten ook prachtig samen in ‘Solenne in quest’ora’ uit Forza, in een scène waarin beide personages vermomd zijn – hé, dit is opera – Alvaro gelooft dat hij stervende is en vertrouwt een verzegeld pakketje toe aan zijn nieuwe vriend. In de twee latere duetten uit de opera, prikkelt Tézier Kaufmanns Alvaro koppig. Misschien vliegen de vonken er niet zo snel vanaf als Mario Del Monaco die het opneemt tegen Ettore Bastianini in hun Decca-opname (12/55), maar je kunt horen dat ze allebei goed in hun personages zitten dankzij hun podiumervaring.
Kaufmann heeft zich nu in de rol van Otello genesteld, hier vliegt hij er echt vandoor met echte woede. Iago is een nieuwere rol voor Tézier (die zijn debuut maakte in 2021), maar zijn verslag van Cassio's droom is duister insinuerend en ze gaan helemaal los in het afsluitende duet waarin ze wraak zweren, 'Sì, pel ciel marmoreo giuro!' Montfort en Henri in Vêpres zijn (voor zover ik weet) nog niet in de reputatie van Tézier of Kaufmann, maar gezien hun optredens hier zou ik ze graag zien in een heropvoering van Stefan Herheims Royal Opera-enscenering. Er zit een nobelheid in hun zang in de originele Franse versie, terwijl Milnes en Domingo (in het Italiaans) veel botter zijn. Met een van 's werelds grootste Verdianen, Antonio Pappano, die het tempo van de muziek bepaalt met zijn onfeilbare gevoel voor drama, omhult het Orchestra dell'Accademia Nazionale di Santa Cecilia deze Verdi-duetten in een luxe verpakking. Als Sony nou eens zo ver was gegaan om teksten en vertalingen in het boekje te leveren.
Los van Verdi opent het programma met Rodolfo en Marcello die in La bohème (misschien niet de meest overtuigende jeugdige bohemiens) over hun mislukte relaties zitten te mijmeren. En dan is er nog die geweldige scène voor Enzo Grimaldo en de spion van de Inquisitie, Barnaba, uit Ponchielli's La Gioconda, hun twee stijlvolle stemmen die zich openen als een paar Porsches. Dit was nog een Del Monaco/Bastianini-favoriet (2/58), die gegarandeerd het bloed sneller doet stromen. Het enige dat echt ontbreekt, is dat duet van Pearl Fishers. Wees niet bang, mes amis, want Tézier was te gast op Kaufmanns Franse cd uit 2017 'L'Opéra' (10/17), waar ik meldde dat hun stemmen 'als koffie en room' samensmolten. De perfecte toegift na een ongelooflijk aangenaam album.
There have been some great tenor-baritone double acts down the decades. How many people, for instance, were introduced to the delights of opera via Jussi Björling and Robert Merrill’s famed recording of the Pearl Fishers duet? It’s one of the great friendship duets, but tenors and baritones are more often set as operatic rivals.
In the early 1970s, Plácido Domingo and Sherrill Milnes were a familiar pairing on many complete operas for RCA and EMI. They recorded a fabulous disc of duets together (7/71) as well as an album of arias where each conducted the New Philharmonia for the other (3/74 – Domingo’s first conducting gig?). As well as being good foils for each other – Milnes’s noble baritone blending well with Domingo’s baritonal tenor – the two were great friends and obviously spurred each other to be their very best.
Also spurring each other to be their very best are today’s leading tenor-baritone bromance, Jonas Kaufmann and Ludovic Tézier. The German tenor is operatic royalty, in demand around the globe and able to pick and choose his roles in whichever house he fancies. Critics will argue which repertoire suits him best, but he’s proved himself in German, Italian and French operas and even took on the role of Peter Grimes this year. His good pal Tézier recently took his first foray into Wagnerian territory, singing Amfortas – opposite Kaufmann’s Parsifal, naturally – but is most associated with Italian roles. He is the reigning Verdi baritone de nos jours and his debut disc of arias deservedly won a Gramophone Award in 2021.
Despite Bizet’s hit number, Verdi composed the very best tenor-baritone duets and he dominates this new programme: the friendship duet from Don Carlos; the closing scene from Act 2 of Otello; two father-son duets from Les vêpres siciliennes; and the three duets that chart Don Carlo’s hounding of Don Alvaro from army camp to monastery in La forza del destino.
I have seen them in Don Carlos in Paris and in Forza in London, and there’s a real spark when Kaufmann and Tézier sing together. Their voices fit like a glove here in the Don Carlos duet (sung in the original French version, so quite extended at the beginning). Like Milnes and Domingo, they’re quite close in timbre, so the bond of friendship seems especially strong. They blend beautifully too in ‘Solenne in quest’ora’ from Forza, in a scene where both characters are in disguise – hey, this is opera – Alvaro believing he is dying and entrusting a sealed packet to his new friend. In the two later duets from the opera, Tézier goads Kaufmann’s Alvaro doggedly. Perhaps the sparks don’t fly as viscerally as Mario Del Monaco going at it hammer and tongs with Ettore Bastianini in their Decca recording (12/55), but you can tell they’re both well inside their characters due to their stage experience.
Kaufmann has now settled into the role of Otello, here flying off the handle with real anger. Iago is a newer role to Tézier (making his debut in 2021) but his account of Cassio’s dream is darkly insinuating and they let rip in the closing duet where they swear vengeance, ‘Sì, pel ciel marmoreo giuro!’ Montfort and Henri in Vêpres are not yet (to my knowledge) in Tézier or Kaufmann’s rep, but given their performances here I’d dearly love to see them in a revival of Stefan Herheim’s Royal Opera staging. There’s a nobility to their singing in the original French version, whereas Milnes and Domingo (in Italian) are much more brusque. With one of the world’s greatest Verdians, Antonio Pappano, pacing the music with his unerring sense of drama, the Orchestra dell’Accademia Nazionale di Santa Cecilia coat these Verdi duets in luxury wrapping. If only Sony had condescended to provide texts and translations in the booklet.
Away from Verdi, the programme opens with Rodolfo and Marcello mooning over their failed relationships in La bohème (perhaps not the most convincingly youthful bohemians). And there’s that terrific scene for Enzo Grimaldo and the Inquisition spy, Barnaba, from Ponchielli’s La Gioconda, their two stylish voices opening up like a pair of Porsches. This was another Del Monaco/Bastianini favourite (2/58), guaranteed to get the blood pumping. The only thing that’s really missing is that Pearl Fishers duet. Fear not, mes amis, for Tézier guested on Kaufmann’s 2017 French disc ‘L’Opéra’ (10/17), where I reported their voices blended ‘like coffee and cream’. The perfect encore after an incredibly enjoyable album.