Awards Issue 2022

Hollywood Soundstage

Sinfonia of London o.l.v. John Wilson

Een weelderige klankwereld van een dirigent en zijn ensemble die album na album indruk maken en verrassen, waardoor we opnieuw kunnen genieten van de details van partituren en de kunst van het opnemen.

Het was onvermijdelijk – en niet meer dan terecht – dat John Wilsons herboren Sinfonia of London hun productieve verleden (en specifiek de 300 filmsoundtracks die ze opnamen) zou vieren door terug te keren naar het spreekwoordelijke geluidspodium met de man die dit repertoire al zo lang leeft, ademt en respecteert.

Dus een collectieve zwijmeling, als je wilt, voor de jonge Bette Davis en de donkere Errol Flynn terwijl ze het beeld binnenkomen op de top van een componist die Wilson snel heeft geadopteerd als de zijne, Erich Korngold. Korngolds weelderige score voor The Private Lives of Elizabeth and Essex (1939) had bijna geschreven kunnen zijn voordat de film zelfs maar een glimp was in de verbeelding van de producer. Het speelt als een sjabloon voor al dergelijke romantische spektakels, vol pracht, branie en hoffelijke pracht en praal, en strijkerswerk van ongebreidelde passie. Het klinkt duur.

Er is geen manier om het strijkersgeluid van Sinfonia of London hier te beschrijven zonder het woord 'verzadigend' te gebruiken. Het zit deels in het geluid, maar vooral in de frasering en de stijl waaruit Wilsons heel specifieke soort 'authenticiteit' is geboren. Hij heeft lang en aandachtig geluisterd naar de manier waarop de Hollywood-studioorkesten deze muziek speelden en heeft het opnieuw gecreëerd op de manier die is geboren voor onze technologisch geavanceerde tijd. Je kunt meteen zien waarom die klassieke filmvertoningen met live-orkest zo populair zijn. We verlangen ernaar om deze geweldige partituren te horen zoals ze voor het eerst klonken op de Hollywood-geluidspodia, ongeschonden en onverminderd door de leeftijd.

Een andere favoriet van Bette Davis en geliefd bij alle liefhebbers van het genre is Max Steiners pijnlijk verrijkende score voor Now, Voyager. Het is echt heel griezelig hoe het sentiment van de film op de een of andere manier in de muziek is ingebouwd. Je kunt het niet horen zonder het te ‘zien’, je kunt geen van de nu onsterfelijke regels horen zonder dat hoofdthema te horen. Het is John Wilsons absolute favoriet en het is hier het middelpunt. Het enige dat ik zou willen zeggen over de geest die het belichaamt, is dat er ongeveer tweederde van deze suite (ongeveer chronologisch met het drama) een passage van grote innerlijkheid en intimiteit is waarin men het besef voelt dagen dat de liefde die Davis’ Charlotte voelt voor de getrouwde man die haar reden van leven heeft gegeven (Paul Henreid) opnieuw gewoon niet kan zijn. Als je wilt, is het het muzikale equivalent van die onsterfelijke afscheidszin: ‘Oh, Jerry, laten we niet om de maan vragen; we hebben de sterren.’

Voor de rest (en het weerspiegelt Wilsons eclectische smaak in het genre), roept Franz Waxmans score voor Hitchcocks Oscar-winnende gotische romance Rebecca (1940) op memorabele wijze de spookachtige aanwezigheid op van Daphne du Mauriers overleden heldin met behulp van het huiveringwekkende Novachord (een voorloper van de synthesizer); er is de reis van de jonge Judy Garland naar Oz, waar de overgang van zwart-wit naar Technicolor zeker een auditief equivalent heeft in de onderstreping van componist en arrangeur Herbert Stothart. Er zit een zekere ironie in het feit dat Stothart en niet de componisten van het nu onsterfelijke nummer ‘Over the rainbow’ (Arlen en Harburg) er met de Oscar vandoor gingen omdat ze het zo prachtig hadden aangekleed.

Over onsterfelijke liedjes gesproken, Johnny Mandels hoofdtitel voor de behoorlijk afschuwelijke Vincente Minnelli-film The Sandpiper (duidelijk een ijdelheidsproject van Elizabeth Taylor/Richard Burton) werd een veel gecoverde klassieker, ‘The shadow of your smile’, toen het eenmaal wat woorden had gekregen (de onnavolgbare solotrompet van Mike Lovatt heeft die natuurlijk niet nodig); en waar zou Otto Premingers film noir Laura uit 1944 zijn zonder David Raksins kronkelende thema, of zelfs Andy Woods zwoele gedempte trombone-solo’s in deze incarnatie? Preminger wilde Gershwins ‘Summertime’ of Ellingtons ‘Sophisticated lady’. Raksin kwam in één weekend met iets even iconisch op de proppen.

It was inevitable – and only appropriate – that John Wilson’s reborn Sinfonia of London should celebrate their prolific past (and specifically the 300 film soundtracks they recorded) by returning to the proverbial sound stage with the man who has lived, breathed and respected this repertoire for so long.

So a collective swoon, if you will, for the young Bette Davis and swarthy Errol Flynn as they sweep into frame on the crest of a composer whom Wilson has fast adopted as his own, Erich Korngold. Korngold’s sumptuous score for The Private Lives of Elizabeth and Essex (1939) might almost have been written before the movie was even a gleam in the producer’s imagination. It plays like a template for all such romantic pageants, full of splendour, swagger and courtly pomp, and string-writing of unbridled passion. It sounds expensive.

There’s no way that one can describe the Sinfonia of London string sound here without using the word ‘saturating’. It’s partly in the sound but it’s mostly in the phrasing and the style that Wilson’s very particular kind of ‘authenticity’ is born. He has listened long and hard to the way the Hollywood studio orchestras played this music and has recreated it to the manner born for our technologically advanced times. You can see at once why those classic movie screenings with live orchestra are so popular. We long to hear these great scores as they first sounded on the Hollywood sound stages, undimmed and undiminished by age.

Another Bette Davis favourite and one beloved by all aficionados of the genre is Max Steiner’s achingly enriching score for Now, Voyager. It is really quite uncanny how the sentiment of the movie is somehow inbred into the music. You can’t hear it without ‘seeing’ it, you can’t hear any of its now immortal lines without hearing that main title theme. It’s John Wilson’s absolute favourite and it’s the centrepiece here. All I would say about the spirit it enshrines is that there is a passage of great inwardness and intimacy about two-thirds through this suite (roughly chronological with the drama) where one feels the realisation dawn that the love Davis’s Charlotte feels for the married man who has given her reason to live (Paul Henreid) again just cannot be. If you like, it’s the musical equivalent of that immortal valedictory line: ‘Oh, Jerry, don’t let’s ask for the moon; we have the stars.’

For the rest (and it reflects Wilson’s eclectic taste in the genre), Franz Waxman’s score for Hitchcock’s Oscar-winning Gothic romance Rebecca (1940) memorably invokes the ghostly presence of Daphne du Maurier’s deceased heroine using the shivery Novachord (a precursor to the synthesiser); there’s young Judy Garland’s sojourn to Oz, where the switch from black-and-white into Technicolor for sure has an aural equivalent in composer and arranger Herbert Stothart’s underscoring. There’s a certain irony in the fact that Stothart and not the composers of the now immortal song ‘Over the rainbow’ (Arlen and Harburg) walked off with the Oscar for essentially dressing it up so gorgeously.

Speaking of immortal songs, Johnny Mandel’s main title for the pretty ghastly Vincente Minnelli movie The Sandpiper (plainly an Elizabeth Taylor/Richard Burton vanity project) became a much-covered classic song, ‘The shadow of your smile’, once it had acquired some words (the inimitable solo trumpet of Mike Lovatt doesn’t need those, of course); and where would Otto Preminger’s 1944 film noir Laura be without David Raksin’s sinuous theme, or indeed Andy Wood’s sultry muted trombone solos in this incarnation? Preminger wanted Gershwin’s ‘Summertime’ or Ellington’s ‘Sophisticated lady’. Raksin came up with something equally iconic in a single weekend.