december 2022
Walton & Shostakovich String Quartets
Albion Quartet
Ik werd meteen getroffen door de pure levendigheid – zowel het meeslepend geëngageerde spel als de directheid van het geluid – van dit schitterende kameralbum van het Albion Quartet.
Wat kan ik zeggen? Dit is gewoon een fantastische opname. Het klinkt geweldig, het spel is erudiet en moedig, en het is gewoonweg het beste wat ik dit jaar heb gehoord.
De Walton springt er voor mij echt uit. De Albion vangt de turbulentie, de weemoedige lyriek vermengd met de brandende spanning die wordt opgeroepen in Waltons schrijven. De opening is absoluut boeiend, met de toon van de Albion tegelijkertijd honingzoet en sprankelend, soms elektrisch. De vele duikende portamento's zijn niet alleen passend voor de periode, maar echoën ook de eerste opname van dit stuk door het Hollywood Quartet, waar Walton naar verluidt erg blij mee was.
De romantische lyriek van de opkomende en terugtrekkende zinnen is zo goed getimed, en elk detail is zorgvuldig afgewogen en geplaatst. De altviool is vaak de ster van de show, niet alleen in Waltons schrijven, maar ook door de rijke en aangrijpende klankkleuren van Ann Beilby. De combinatie van de vioollijnen van Tamsin Waley-Cohen en Emma Parker zorgt er vaak voor dat je je adem inhoudt, hetzij door de pure dramatiek van de stormachtige passages, hetzij door de delicate subtiliteit van de tedere momenten. En de cellolijn van Nathaniel Boyd weet zich op zijn beurt te insinueren, mee te doen met verleidelijke gutturale tussenwerpsels of de bijna orkestrale texturen te gronden en te ondersteunen.
De Walton wordt hier gecombineerd met Shostakovich' Derde Kwartet omdat beide in 1946 werden voltooid. Zoals Roger Parker in de aantekeningen uitlegt, was dit naoorlogse jaar er een van 'tegenstrijdige emoties': van opluchting, rouw en nieuwe angsten, waarvan niet de minste was over wat er met Europa gebeurde met de overschrijding van wat Churchill het IJzeren Gordijn zou noemen. Het lijkt aangrijpend dat het Albion Quartet niet kon weten in hoeverre sommige van deze thema's en spanningen in Europa weer aan de oppervlakte zouden komen toen hun album dit najaar uitkwam.
Zoals gebruikelijk opent Shostakovich met een opgewekte en zonnige stemming, waarvan we niet kunnen vertrouwen dat die oprecht is, en zoals hij dat gewend is, toont hij al snel zijn cynische kant. Terwijl hij afdaalt in de schaduwen, volgt de Albion plichtsgetrouw.
De contrasten hier worden uitstekend weergegeven en zo strak geschilderd dat we de meeste tijd op het puntje van onze stoel zitten. De door folk geïnspireerde opening van de Moderato con moto wordt aan de snaren getrokken en gesleept, en de diep verontrustende pointillistische textuur van het tweede deel, dat naar het einde toe overgaat in de glijdende en buigende lijnen, zijn allemaal extreem griezelig. De Albion produceert hier vaak zulke uitgestrekte en schitterende klanken, en toch is het detail desalniettemin altijd aanwezig - het engineering- en productieteam verdienen een speciale vermelding voor het vastleggen van deze uitzonderlijke sonische ervaring.
De architectuur en het tempo op dit album zijn zo goed beoordeeld, en de pijnlijke maar opwindende reis door deze muzikale en emotionele toestanden legt de dichotomie van die tijden – en deze tijden – zo goed vast. Hiervoor verdient de Albion inderdaad veel lof.
What can I say? This is just a fantastic recording. It sounds great, the playing is erudite and courageous, and it’s quite simply the best thing I’ve heard all year.
The Walton really stands out for me. The Albion capture the turbulence, the wistful lyricism enmeshed with searing tension that is evoked in Walton’s writing. The opening is absolutely captivating, with the Albion’s tone simultaneously honeyed and scintillating, at times electric. The many swooping portamentos are not only appropriate for the period but echo the first recording of this piece by the Hollywood Quartet, with which Walton is said to have been very pleased.
The romantic lyricism of the surging and receding phrases is so well paced, and every detail is carefully weighed and placed. The viola is often the star of the show, not only in Walton’s writing but through Ann Beilby’s rich and poignant timbres. The pairings of Tamsin Waley-Cohen’s and Emma Parker’s violin lines often make one hold one’s breath, either from the sheer drama of the stormy passages or from the delicate subtlety of the more tender moments. And Nathaniel Boyd’s cello line manages in turn to insinuate itself, join in with beguiling guttural interjections or ground and support the almost orchestral textures.
The Walton is paired here with Shostakovich’s Third Quartet because both were completed in 1946. As Roger Parker explains in the notes, this post-war year was one of ‘conflicting emotions’: of relief, mourning and new anxieties, not the least of which was about what was happening to Europe with the drawing across of what Churchill was to dub the Iron Curtain. It seems poignant that the Albion Quartet could not have known to what extent some of these themes and tensions in Europe were to resurface by the time their album was released this autumn.
In typical fashion, Shostakovich opens with a jaunty and sunny mood, which we cannot trust to be genuine, and as is his wont soon shows his cynical side. As he descends into the shadows, the Albion dutifully follow.
The contrasts here are excellently portrayed and so starkly painted that we are on the edge of our seats most of the time. The folk-inspired opening of the Moderato con moto is pulled and dragged from the strings, and the deeply unsettling pointillistic texture of the second section, moving into the sliding and bending lines towards the end, are all eerie in the extreme. The Albion here often produce such vast and resplendent sonorities, and yet the detail is nevertheless ever-present – the engineering and production team deserve special mention for capturing this exceptional sonic experience.
The architecture and pacing throughout this album are so well judged, and the excruciating yet exhilarating journey through these musical and emotional states captures the dichotomy of those times – and these times – so well. For this the Albion deserve high praise indeed.