december 2022

Brahms: Symphony No. 1 in C Minor, Op. 68 - Dvořák: Symphony No. 6 in D Major, Op. 60, B. 112

Bamberg Symphony Orchestra o.l.v. Jakub Hrůša

Een uitgelezen kans om de volgende muziekdirecteur van Covent Garden te horen in Brahms en Dvořák, met een bijzonder mooie opname van diens Zesde symfonie.

Ik luisterde naar deze set van twee cd's – die de serie van Jakub Hrůša en de Bamberger Symphoniker completeren, waarin de laatste vier symfonieën van Dvořák worden gecombineerd met die van Brahms – toen werd aangekondigd dat Hrůša vanaf 2025 was benoemd tot muziekdirecteur van het Royal Opera House. En ik herinnerde me dat ik in deze opnames verschillende momenten had opgemerkt waarop ik de suggestie van een operascenario had gevoeld – de donkere, zoekende atmosfeer op 1'29" in het Poco adagio van Dvořáks Zevende, bijvoorbeeld, of de vreemd griezelige passage op 3'41" in de finale van diezelfde symfonie.

Hoe dan ook, deze serie, opgenomen tussen 2017 (kort nadat Hrůša de chef-dirigent van het orkest werd) en 2020, documenteert de groeiende verstandhouding tussen Hrůša en de Bambergers. Ik kan niet zeggen dat er hier opmerkelijke interpretatieve onthullingen zijn, maar de uitvoeringen zijn enorm plezierig vanwege hun lyrische warmte en aandacht voor detail. Hrůša geeft de voorkeur aan tempo's die de muziek laten ademen, en bij de eerste keer horen lijkt het misschien alsof dit ten koste gaat van viscerale opwinding. Maar in feite denk ik dat het nauwkeuriger zou zijn om te zeggen dat zijn geduld een verlangen inhoudt om het traject van de muziek over te brengen. Dus terwijl de finale van Brahms' Tweede in een relatief ontspannen tempo verloopt, bouwt hij op naar een opwindende coda die ik volledig bevredigend vond.

Ook in Brahms’ Eerste ontdekte ik opwinding op onverwachte plaatsen en uit onvoorziene middelen – hoe de strijkers erin slagen hun gejaagde begeleiding dolce te spelen, zoals aangegeven in bijvoorbeeld het Andante sostenuto (op 2'37") en opnieuw in het derde deel (op 1'00"). Ik hou ook van het bereik van buitenaardse kleuren dat hij vindt op 15'04" in de finale (de passage die leidt naar de coda). En inderdaad, het orkest is overal in fantastische vorm, spelend met opvallende eensgezindheid en zowel individueel als collectief karakter.

Als ik gedwongen word om een ​​hoogtepunt van de serie te kiezen, zou ik zonder aarzelen kiezen voor Dvořáks Zesde. Mijn luisternotities zijn een spervuur ​​van superlatieven: 'prachtig' (voor het tweede thema van het eerste deel op 2'31"), 'exquis' (voor de Poco tranquillo op 10'04"), 'betoverend stil' (op 8'09" in het Adagio), 'die glinsterende violen!' (op 8'40" in de finale) en 'veerkrachtige, perfect beoordeelde syncopen' zowel bij de opening van de symfonie als in het Scherzo.

De eerste set wordt aangevuld met Brahms’ Hongaarse dansen (drie georkestreerd door de componist en vijf door Dvořák), en ook deze wemelen van gelukzaligheden. Probeer nr. 3, waar de heerlijke rubato van het orkest zo natuurlijk van de tong lijkt te trippelen, als het ware, en let dan ook op de hint van iets sinisters in de altviool- en houtblazerslijnen van het contrasterende mineurgedeelte (beginnend bij 1'10").

Het opgenomen geluid is over het algemeen erg goed, hoewel ik soms wel wat meer pit en briljantheid in de hoge tonen wenste, en ik vond dat de zevende van Dvořák iets minder aanwezig was dan de rest. Net als hun voorgangers bevatten beide sets uitgebreide aantekeningen en behoorlijk substantiële interviews met Hrůša. Zeer warm aanbevolen.

I was listening to this pair of two-disc sets – completing Jakub Hrůša and the Bamberg Symphony’s series juxtaposing the last four symphonies of Dvořák with Brahms’s four – when it was announced that Hrůša had been named designate music director of the Royal Opera House starting in 2025. And I remembered that I’d noted several moments in these recordings where I’d felt the suggestion of an operatic scenario – the dark, searching atmosphere at 1'29" in the Poco adagio of Dvořák’s Seventh, for example, or the weirdly creepy passage at 3'41" in that same symphony’s finale.

In any case, this series, recorded between 2017 (soon after Hrůša became the orchestra’s principal conductor) and 2020, documents the growing rapport between Hrůša and the Bambergers. I can’t say there are notable interpretative revelations here, but the performances are hugely enjoyable for their lyrical warmth and attention to detail. Hrůša favours tempos that allow the music to breathe, and on first hearing it might seem that this comes at the expense of visceral excitement. But, in fact, I think it would be more accurate to say that his patience involves a desire to convey the music’s trajectory. Thus, while the finale of Brahms’s Second goes at a relatively relaxed pace, he builds to an exciting coda that I found totally fulfilling.

In Brahms’s First, too, I discovered exhilaration in unexpected places and from unforeseen means – how the strings manage to play their agitated accompaniment dolce as marked, say, in the Andante sostenuto (at 2'37") and again in the third movement (at 1'00"). I also love the range of other-worldly colour he finds at 15'04" in the finale (the passage leading up to the coda). And, indeed, the orchestra is in fantastic form throughout, playing with striking unanimity and individual as well as collective character.

Pressed to choose a highlight of the series, I’d unhesitatingly opt for Dvořák’s Sixth. My listening notes are a barrage of superlatives: ‘gorgeous’ (for the first movement’s second theme at 2'31"), ‘exquisite’ (for the Poco tranquillo at 10'04"), ‘ravishingly quiet’ (at 8'09" in the Adagio), ‘those shimmering violins!’ (at 8'40" in the finale) and ‘springy, perfectly judged syncopations’ both at the symphony’s opening and in the Scherzo.

The first set is filled out with Brahms’s Hungarian Dances (three orchestrated by the composer and five by Dvořák), and these also abound with felicities. Try No 3, where the orchestra’s delightful rubato seems to trip so naturally off the tongue, as it were, then also note the hint of something sinister in the viola and woodwind lines of the contrasting minor-key section (starting at 1'10").

The recorded sound is generally very good overall, although at times I did wish for a bit more bite and brilliance in the treble, and I thought the Dvořák Seventh had slightly less presence than the rest. Like their predecessors, both sets include extensive notes and quite substantive interviews with Hrůša. Very warmly recommended.