november 2022

Rossini & Donizetti: French Bel Canto Arias

Lisette Oropesa & Dresden Philharmonic Orchestra & Corrado Rovaris

Hier is een prachtig album met belcanto-aria's, geschreven of herzien voor optredens in Parijs door een stersopraan.

Voor haar tweede soloalbum combineert Lisette Oropesa haar liefde voor zowel de Franse taal als de Italiaanse muziek in een verkenning van aria's en fragmenten uit opera's van Rossini en Donizetti die speciaal voor uitvoering in Parijs zijn geschreven (Guillaume Tell, La fille du régiment) of zijn herzien en omgevormd tot libretto's in de nieuwe taal. Zoals je zou verwachten, is het een opname van grote schoonheid en intelligentie, van begin tot eind uitstekend gedaan, en die ons er zorgvuldig aan herinnert dat het herzien van een werk voor Parijs vaak een combinatie van herschrijven en, af en toe, drastisch zelf lenen vereiste.

Donizetti’s Les martyrs (van het Italiaanse Poliuto) en Rossini’s Le siège de Corinthe, waarbij de laatste een bewerking is van de relatief onsuccesvolle Maometto II, zijn geen simpele vertalingen van Italiaanse originelen, maar onafhankelijke werken, verschillend in nadruk en betekenis. Oropesa geeft ons bijvoorbeeld de fonteinscène uit Lucie de Lammermoor, die radicaal verschilt van Lucia’s ‘Regnava nel silenzio’. Alisa is de vazal Gilbert geworden, een tenor, en het spook dat de geliefden bedreigt, is niet langer de geest van een vrouw die in een vlaag van jaloezie is vermoord, maar het ‘onverzadigbare spook’ van de Ashton-Ravenswood-vete zelf. De aria, ‘Que n’avons-nous des ailes’, is ontleend aan de eerdere Rosmonda d’Inghilterra en verlangt naar een liefde die de beperkingen van de tijdelijke realiteit overstijgt.

Oropesa’s doordachte keuze van repertoire wordt in evenwicht gehouden door uitvoeringen van vergelijkbaar inzicht en briljantie. Ze heeft overal een prachtige stem, haar coloratuur is tegelijk oogverblindend en expressief, haar gevoel voor lijn is vaak vlekkeloos, tekst, karakter en emoties worden nauwkeurig overgebracht. De meeslepende arpeggio’s en toonladders van Pamyra’s ‘Ô patrie, ô patrie infortunée!’ uit Le siège de Corinthe, op zichzelf al adembenemend, staan ​​bol van felle verontwaardiging bij de gedachte aan de dreigende invasie van haar land. De aria uit Lucie zweeft omhoog in sierlijke, verrukte overpeinzing voordat Lucie's gedachten over haar naderende ontmoeting met Edgard een cabaletta lanceren die even opwindend als extatisch is.

Oropesa's warme midden- en lage registers worden goed gehoord in Paulines korte gebed uit Les martyrs, waar haar legato onberispelijk is en de emoties tegelijk direct en ingehouden, kwaliteiten die we ook vinden in 'Sombre forêt' van Guillaume Tell. We zijn gewend aan een iets zwaardere toon hier (Caballé, Freni, meer recent Malin Byström), maar de bitterzoete stemming wordt prachtig volgehouden. Er is ook humor en vernuft. Haar Marie in La fille du régiment klinkt zoet en ontroerend wanneer ze gescheiden is van Tonio en zijn regiment, maar er is een echte golf van vreugde wanneer ze terugkeren en tastbare uitbundigheid wanneer ze 'Salut à la France' bereikt. Haar Adèle in Le Comte Ory is ondertussen wonderbaarlijk grappig. Opnieuw is de coloratuur verbijsterend, maar de hints van zelfbedrog en zelfmedelijden die de bravoure ondermijnen, worden prachtig overgebracht. We zouden haar echt in zijn geheel in de opera willen horen.

Net als bij haar La traviata (ook voor Pentatone, 9/22) is ze gekoppeld aan de Dresden Philharmonic, maar in plaats van Daniel Oren, op zijn best een stoïcijnse Verdiaan, is de dirigent hier de bewonderenswaardig idiomatische Corrado Rovaris. Er is genoeg stijlvol en welgevormd spel met een aantal prachtige houtblazers obligato's, hoewel het Dresden Staatsoper Chorus te ver naar achteren is geplaatst in een opname die verder prima in balans is. Het is echter een prachtig recital van een geweldige artiest, en een echte aanrader.

For her second solo album, Lisette Oropesa combines her love for both the French language and Italian music in an exploration of arias and extracts from operas by Rossini and Donizetti which were either written specifically for performance in Paris (Guillaume Tell, La fille du régiment) or revised and recast to librettos in the new language. As one might expect, it’s a recording of great beauty and intelligence, superbly done from start to finish, and carefully reminding us that revising a work for Paris frequently necessitated a combination of rewriting and, on occasion, drastic self-borrowing.

Donizetti’s Les martyrs (from the Italian Poliuto) and Rossini’s Le siège de Corinthe, the latter reworking the relatively unsuccessful Maometto II, are not simple translations of Italian originals but independent works, different in emphasis and meaning. Oropesa gives us the fountain scene from Lucie de Lammermoor, for instance, which is radically different from Lucia’s ‘Regnava nel silenzio’. Alisa has become the retainer Gilbert, a tenor, and the spectre that threatens the lovers is no longer the spirit of a woman murdered in a fit of jealousy but the ‘insatiable phantom’ of the Ashton-Ravenswood feud itself. The aria, ‘Que n’avons-nous des ailes’, is lifted from the earlier Rosmonda d’Inghilterra, and yearns for a love that transcends the constraints of temporal reality.

Oropesa’s thoughtful choice of repertory is balanced by performances of comparable insight and brilliance. She’s in wonderful voice throughout, her coloratura at once dazzling and expressive, her sense of line often flawless, text, character and emotions exactingly conveyed. The sweeping arpeggios and scales of Pamyra’s ‘Ô patrie, ô patrie infortunée!’ from Le siège de Corinthe, breathtaking in themselves, bristle with fierce indignation at the thought of the impending invasion of her country. The aria from Lucie floats upwards in graceful, rapt contemplation before Lucie’s thoughts of her impending meeting with Edgard launch a cabaletta that is as thrilling as it is ecstatic.

Oropesa’s warm middle and lower registers are heard to advantage in Pauline’s brief prayer from Les martyrs, where her legato is immaculate and the emotions at once immediate and contained, qualities we also find in ‘Sombre forêt’ from Guillaume Tell. We’re used to a slightly weightier tone here (Caballé, Freni, more recently Malin Byström), but the bittersweet mood is beautifully sustained. There’s humour and wit, too. Her Marie in La fille du régiment sounds sweet and touching when separated from Tonio and his regiment, but there’s a real surge of joy when they return and tangible exuberance when she reaches ‘Salut à la France’. Her Adèle in Le Comte Ory, meanwhile, is wonderfully funny. Again the coloratura is staggering, but the hints of self-deception and self-pity that undercut the bravado are beautifully conveyed. We really could do with hearing her in the opera in its entirety.

As with her La traviata (also for Pentatone, 9/22), she’s paired with the Dresden Philharmonic, but in place of Daniel Oren, a stolid Verdian at best, the conductor here is the admirably idiomatic Corrado Rovaris. There’s plenty of stylish and shapely playing with some lovely woodwind obbligatos, though the Dresden Staatsoper Chorus are placed too far back in a recording that is otherwise finely balanced. It’s a marvellous recital from a lovely artist, though, and highly recommended.