juli 2022

Battle Cry: She Speaks

Helen Charlston & Toby Carr

Helen Charlston heeft een fantastisch programma met oude en nieuwe muziek samengesteld, dat perfect aansluit bij haar sterke punten, sterk versterkt door de verstandhouding die ze deelt met theorbespeler Toby Carr.

‘Battle Cry’ – het is een pakkende titel voor een even pakkend album, het solorecitaldebuut van mezzosopraan Helen Charlston. Ze wordt bijgestaan ​​door vaste medewerker Toby Carr, wiens theorbe de textuurbrug vormt door de eeuwen heen en mensen als Monteverdi, Purcell en Strozzi verbindt met een nieuwe liederencyclus van Owain Park. Wat de strijdkreet van de titel betreft, die komt in vrouwelijke vorm. De opname biedt een antwoord – een gebrul, een klaagzang, een hoop – voor alle vrouwen wier verlaten, verraden en te vaak dode lichamen verspreid liggen door de geschiedenis van opera en lied. Philomela is hier, Dido, Ariadne, maar ook krijger-koningin Boudicca en dichteres Sappho.

Deze personages komen tot leven in Charlstons flexibele mezzosopraan, ongetwijfeld een van de meest opwindende stemmen in de nieuwe generatie Britse zangers. De intelligentie van de programmering wordt geëvenaard door haar voordracht – legatos die altijd verder reiken dan de individuele frase voor de horizon, articulatie die ons optilt, korte, snelle verschuivingen van toon en kleur die het kwikzilverachtige spel van muzikaal licht vangen door Strozzi's monologen of de vechtende emoties van Monteverdi's Arianna.

Er zit een androgyne kwaliteit in Charlstons toon die haar in staat stelt om met en tegen verwachtingen van gender te spelen: streng waardig in Purcells 'O lead me to some peaceful gloom', allemaal koninklijke beheersing in Dido's Lament, verzachtend tot sensualiteit in de wiegende ritmes en flexibele frases van Strozzi's L'Eraclito amoroso voordat het ons naar de rand van desintegratie brengt in de laatste twee van Parks nummers.

Deze nieuwe cyclus, die de titel aan het album ontleent, is zowel een antwoord op het barokrepertoire als een openingszet. Kunnen liederen voor theorbe en stem iets bieden aan een nieuwe eeuw? Park begint met een blik op het verleden, knikkend naar Purcell en Strozzi's cirkelende grondbassen in 'Boudicca' terwijl de stem springt, botst en stoot: een barok lied dat in de loop van de tijd is vervormd tot iets gewaagders, vreemders. Vrije coupletten en een volksliedachtig refrein vangen de botsing van onschuld en traumatische zelfontdekking in 'Philomela in the Forest', terwijl in 'A Singer's Ode to Sappho' de theorbe helemaal wegvalt, waardoor de stem op eigen voorwaarden kan darten, tempo maken en ronddwalen. Het is een opvallend stuk muziektheater.

Carrs theorbe is overal een expressieve partner voor Charlston - een sierlijke tegenhanger in solo's van Kapsberger en de Visée, een springplank en samenzweerder in de liederen. Het is een instinctief partnerschap, een om in de toekomst te volgen. Je krijgt het sterke gevoel van deze geweldige opname dat ze nog maar net zijn begonnen.

‘Battle Cry’ – it’s an arresting title for an equally arresting album, the solo recital debut from mezzo Helen Charlston. She’s joined by regular collaborator Toby Carr, whose theorbo supplies the textural bridge across centuries, connecting the likes of Monteverdi, Purcell and Strozzi to a new song-cycle by Owain Park. As for the battle cry of the title, it comes in female form. The recording offers a response – a roar, a lament, a hope – for all the women whose abandoned, betrayed and too often dead bodies are strewn through the history of opera and song. Philomela is here, Dido, Ariadne, but also warrior-queen Boudicca and poet Sappho.

These characters come alive in Charlston’s flexible mezzo, surely one of the most exciting voices in the new generation of British singers. The intelligence of the programming is matched in that of her delivery – legatos always reaching beyond the individual phrase for the horizon, articulation that pulls us up short, swift shifts of tone and colour that catch the mercurial play of musical light through Strozzi’s monologues or the battling emotions of Monteverdi’s Arianna.

There’s an androgynous quality to Charlston’s tone that allows her to play with and against expectations of gender: sternly dignified in Purcell’s ‘O lead me to some peaceful gloom’, all queenly poise in Dido’s Lament, softening into sensuality in the swaying rhythms and flexible phrases of Strozzi’s L’Eraclito amoroso before taking us to the brink of disintegration in the final two of Park’s songs.

Giving its title to the album, this new cycle setting texts by Georgia Way is both an answer to the Baroque repertoire and an opening gambit. Can songs for theorbo and voice offer something to a new century? Park starts by looking to the past, nodding to Purcell and Strozzi’s circling ground basses in ‘Boudicca’ while the voice leaps, clashes and thrusts: a baroque song that has warped over time into something bolder, stranger. Free-form verses and a folk song-like refrain catch the collision of innocence and traumatic self-discovery in ‘Philomela in the Forest’, while in ‘A Singer’s Ode to Sappho’ the theorbo falls away altogether, letting the voice dart and pace and roam on its own terms. It’s a striking piece of musical theatre.

Throughout, Carr’s theorbo is an expressive partner for Charlston – a graceful foil in solos by Kapsberger and de Visée, a springboard and conspirator in the songs. It’s an instinctive partnership, one to follow in the future. You get the strong sense from this superb recording that they’re only just getting started.