mei 2022

Vaughan Williams: On Wenlock Edge & Other Songs

Nicky Spence, Julius Drake, Timothy Ridout & Piatti Quartet

Nicky Spence en collega's brengen deze set Vaughan Williams-nummers met de passie en overtuiging van echte verhalenvertellers.

Nicky Spence en collega's serveren een voedzaam feest van Vaughan Williams' vocale muziek, culminerend in een uitvoering van On Wenlock Edge die, met zijn opwindende zekerheid, verbeeldingskracht en verrukte instinct, mij ertoe aanzet het te rangschikken naast de allerbeste die ik ken (Ian Partridge, Anthony Rolfe Johnson, John Mark Ainsley, Andrew Kennedy en James Gilchrist schieten me allemaal te binnen). Ik hou van de benijdenswaardige stilte en onverstoorbare kalmte die Julius Drake en het Piatti Quartet in het verwoestend ontroerende ‘From far, from eve and morning’ brengen, de brandende intensiteit van de climax van de uitbarsting in ‘Is my team ploughing’ (‘Yes, lad, I lie easy, / I lie as lads would choose; / I cheer a dead man’s sweetheart, / Never ask me whose’) – en wat een bedwelmende loomheid en (in het middendeel) ijzige kou deze bekwame artiesten oproepen in ‘Bredon Hill’, waarvan het overweldigende hoogtepunt (‘Oh, noisy bells, be dumb’) door Spence met een verbluffende impact wordt geprojecteerd. Hoe gedenkwaardig zijn ook de laatste pagina’s van ‘Clun’ met zijn sublieme visie op een wereld voorbij deze wereld (‘Where doomsday may thunder and lighten / And little ’twill matter to one’).

The House of Life, vijf jaar eerder voltooid, in 1904, bestaat uit zes zettingen uit de gelijknamige verzameling van 100 sonnetten van Dante Gabriel Rossetti (1828-82), waarvan het meest beroemde nummer het geïnspireerde en terecht geliefde ‘Silent noon’ is. Spence en Drake doen het absoluut trots, en vinden eveneens een overvloed aan weemoedige tederheid en geurige schoonheid in die twee gevoelige zettingen die de cyclus aanvoeren en afsluiten, namelijk ‘Love-sight’ en ‘Love’s last gift’ (die opent met een vroege herhaling van die onuitwisbare dalende frase die de hymnemelodie ‘For all the saints’ en het motet uit 1952 O taste and see inluidt).

Ook geweldig om zo'n prachtig vurig, inzichtelijk verslag te hebben van de glorieuze Four Hymns voor tenor, piano en altviool. Deze bewerkingen van teksten van (onder anderen) Dr. Isaac Watts (1674-1748) en de metafysische dichter Richard Crashaw (1613-1649) dateren uit 1914 maar werden pas in 1920 beluisterd. De componist is op zijn best (en wat een betoverende sostenuto-toon van altviolist Timothy Ridout in nr. 3, ‘Come Love, come Lord’). Wat de drie volksliedbewerkingen betreft, zal de vrolijke melodie voor ‘The Saucy Bold Robber’ RVW-aanhangers bekend voorkomen vanwege de verschijning in de Norfolk Rhapsody nr. 2 uit 1906, terwijl Spence zich vermaakt met de ongelukkige avonturen van ‘Harry the Tailor’ en het duivelse plezier van ‘The Brewer’.

Productie (Simon Kiln), techniek (Ben Connellan) en boekjes met aantekeningen (de altijd scherpzinnige Francis Pott) zijn alles wat je maar kunt wensen. Kortom, een zeer plezierig aanbod voor het 150-jarig jubileum van RVW.

Nicky Spence and colleagues serve up a nourishing feast of Vaughan Williams’s vocal music, culminating in a performance of On Wenlock Edge which, in its thrilling assurance, strength of imagination and rapt instinct, inclines me to rank it alongside the very finest I know (Ian Partridge, Anthony Rolfe Johnson, John Mark Ainsley, Andrew Kennedy and James Gilchrist all spring to mind). I love the enviable hush and unruffled poise Julius Drake and the Piatti Quartet bring to the devastatingly moving ‘From far, from eve and morning’, the searing intensity of the climactic outburst in ‘Is my team ploughing’(‘Yes, lad, I lie easy, / I lie as lads would choose; / I cheer a dead man’s sweetheart, / Never ask me whose’) – and what intoxicating languor and (in the central section) icy chill these accomplished performers evoke in ‘Bredon Hill’, its overwhelming peak (‘Oh, noisy bells, be dumb’) projected by Spence with arresting impact. How memorable, too, are the final pages of ‘Clun’ with its sublime vision of a world beyond this one (‘Where doomsday may thunder and lighten / And little ’twill matter to one’).

Completed five years previously, in 1904, The House of Life comprises six settings from the eponymous collection of 100 sonnets by Dante Gabriel Rossetti (1828 82), the most famous number being the inspired and justly loved ‘Silent noon’. Spence and Drake do it absolutely proud, and likewise locate an abundance of wistful tenderness and fragrant beauty in those two sensitive settings that top and tail the cycle, namely ‘Love-sight’ and ‘Love’s last gift’ (which opens with an early iteration of that indelible descending phrase that launches the hymn-tune ‘For all the saints’ and the 1952 motet O taste and see).

Marvellous, too, to have such a superbly ardent, insightful account of the glorious Four Hymns for tenor, piano and viola. Dating from 1914 but not heard until 1920, these settings of texts by (among others) Dr Isaac Watts (1674-1748) and the metaphysical poet Richard Crashaw (1613 49) find the composer at his questing best (and what ravishing sostenuto tone from viola player Timothy Ridout in No 3, ‘Come Love, come Lord’). As for the three folk-song arrangements, the jaunty tune for ‘The Saucy Bold Robber’ will be familiar to RVW acolytes from its appearance in the 1906 Norfolk Rhapsody No 2, while Spence has a blast in the hapless exploits of ‘Harry the Tailor’ and wicked fun of ‘The Brewer’.

Production (Simon Kiln), engineering (Ben Connellan) and booklet notes (the ever-perceptive Francis Pott) are everything one could desire. In sum, a hugely enjoyable offering for the RVW sesquicentennial.