april 2022

Rachmaninoff & Gershwin: Rhapsody

Martin James Bartlett & London Philharmonic Orchestra o.l.v. Joshua Weilerstein

Martin James Bartlett maakt een prachtig statement met spel van vreugde en virtuositeit.

Ik vond niet dat Martin James Bartletts debuutalbum voor Warner Classics (6/19) hem in het best mogelijke daglicht stelde. Het leek (en klonk soms) als een schijf die door een commissie was samengesteld. Deze is anders. Dit toont een uitzonderlijk klaviertalent op het toppunt van zijn kunnen in repertoire waar hij duidelijk affiniteit en voorliefde voor heeft.

Hij opent met de Paganini Rhapsody, waarbij de piano ver naar voren staat in de procedure, maar niet ten koste gaat van de hout-, koper- en strijkinstrumenten. Het is het werk waarmee hij in 2014 de BBC Young Musician-competitie won en dat hier met evenveel verve en zelfvertrouwen als verbeelding en inzicht wordt gebracht. Joshua Weilerstein en Bartlett lijken het met elkaar eens te zijn, en de tempoverhoudingen tussen de 24 variaties (die overigens elk een eigen tracknummer hebben gekregen) zijn prachtig beoordeeld - luister naar de manier waarop ze van het spookachtige einde van Var 17 overgaan in de beroemde 18e. De meest veeleisende secties, zoals het scherzando sologedeelte van Var 15 of de angstaanjagende triolen van Var 24, zijn helder gearticuleerd met een opwindend effect.

Het andere werk met de LPO is Rhapsody in Blue, een ander stuk dat Bartlett al lange tijd in zijn vingers heeft en duidelijk leuk vindt. Hij speelt met een glimlach op zijn gezicht en dat vindt op de een of andere manier zijn weg naar zijn vingers. Dit is alleen helemaal succesvol als je het niet erg vindt als iemand aan het solo pianogedeelte prutst. Bartlett is niet de eerste pianist die denkt dat hij dingen kan verbeteren met toegevoegde versieringen, gepunteerde ritmes (à la Bernstein) en een glissando in het centrale meno mosso e poco scherzando gedeelte.

Daartussenin staan ​​de solo-items, opgenomen in St Jude's, Londen, met zijn prachtige akoestiek en een piano waarvan Bartlett geniet in volle, rijke toon. Net als op zijn eerdere cd is het geluid dat hij uit het instrument tovert een genot om te horen, of het nu gaat om Earl Wilds extravagante en extatische transcriptie van Rachmaninovs ‘Vocalise’ of Gershwins eigen arrangementen van zijn liedjes. Bartlett legt de geest van deze vermakelijke bonbons tot in de perfectie vast.

Warners boekje, compleet met typefout, is ver beneden de standaard die je van een groot label mag verwachten.

I did not think Martin James Bartlett’s debut album for Warner Classics (6/19) showed him in the best possible light. It seemed (and at times sounded) like a disc put together by a committee. This one is different. This showcases an outstanding keyboard talent at the top of his game in repertoire that he clearly has an affinity and fondness for.

He opens with the Paganini Rhapsody, the piano placed well forwards in proceedings but not to the exclusion of the woodwind, brass and strings. It’s the work with which he won the BBC Young Musician competition in 2014 and is delivered here with as much verve and confidence as imagination and insight. Joshua Weilerstein and Bartlett seem to be of one mind, and tempo relationships between the 24 variations (each one, incidentally, usefully granted a separate track number) are beautifully judged – listen to the way they slip from the haunting end of Var 17 into the famous 18th. The most demanding sections, such as the scherzando solo part of Var 15 or the terrifying triplets of Var 24, are crisply articulated to exhilarating effect.

The other work with the LPO is Rhapsody in Blue, another piece that Bartlett has had in his fingers for a long time and clearly enjoys. He plays with a smile on his face and that somehow finds its way into his fingers. This is only completely successful if you don’t mind someone fiddling about with the solo piano part. Bartlett is not the first pianist to think he can improve things with added grace notes, dotted rhythms (à la Bernstein) and a glissando in the central meno mosso e poco scherzando section.

In between are the solo items, recorded at St Jude’s, London, with its wonderful acoustic and a piano in whose full, rich tone Bartlett luxuriates. As on his earlier disc, the sound he conjures from the instrument is a joy to hear, whether in Earl Wild’s extravagant and ecstatic transcription of Rachmaninov’s ‘Vocalise’ or Gershwin’s own arrangements of his songs. Bartlett captures the spirit of these entertaining bonbons to perfection.

Warner’s booklet, complete with typo, is way below the standard one should expect from a major label.