januari 2022

Shostakovich & Arensky: Piano Trios

Trio Con Brio Copenhagen

Twee trio's van Sjostakovitsj – waaronder zijn bijzondere Tweede – en één van Arenski, met overtuigende overtuiging gespeeld door Trio Con Brio Copenhagen.

Het eendelige Eerste Trio van de tiener Shostakovich is duidelijk niet te vergelijken met het volwassen tweede – de structurele naden zijn zichtbaar en de kunstzinnige overgangen tussen de secties compenseren dat. Maar het blijft een buitengewoon interessant stuk vanuit een persoonlijk oogpunt, als een liefdesbrief aan de eerste serieuze passie in het leven van de componist, en historisch gezien ook, als een gedurfd essay in grootschalige sonatevorm die leidt naar de Eerste symfonie. Trio Con Brio Copenhagens liefdevolle duiken en glijden in de Skrjabineske lyrische secties passen helemaal bij het idioom, en hun gepassioneerde momentum in de snelle thema's is eveneens perfect.

Arensky's D mineur Trio is een briljante keuze voor een koppeling, niet alleen omdat het een van zijn beste stukken is (de laatste twee delen doen niet helemaal recht aan de belofte van de eerste twee), maar ook omdat het de laat-romantische omgeving laat zien die Shostakovich duidelijk probeerde na te bootsen. Trio Con Brio brengt een prachtige flexibiliteit en breedte van frasering naar het eerste deel, en het Scherzo heeft charme, humor en behendigheid in overvloed (een tikje minder pedaal van de piano en het zou ideaal voor mij zijn geweest). Al met al is dit het soort uitvoering dat je een eerlijke kans geeft om verliefd te worden op het stuk als je dat nog niet bent.

In deze context komt Shostakovich' Tweede Trio niet alleen naar voren als een onberispelijk, volledig volwassen meesterwerk, maar ook als een algehele heroverweging van wat het genre kan omvatten - hij stond op de schouders van de herdenkingstrio's van Tsjaikovski en Rachmaninov, maar overzag tegelijkertijd veel bredere horizonten. Het is moeilijk om een ​​uitvoering te geven die geen passie en drama uitstraalt, zo gemakkelijk springt de muziek van de pagina. Maar het is nog moeilijker om de structurele accumulaties te onderhandelen met de aplomb die het ensemble uit Kopenhagen eraan geeft. De strijkers voegen klezmerachtige glijpartijen toe in de finale, op een manier die de boog van het album afsluit vanaf hun romantische verslag van het Eerste Trio. Dit is het soort interventie dat het risico loopt niets toe te voegen en zelfs afbreuk kan doen aan belangrijkere kwesties. Maar niet deze keer. Hier voelt het alsof alles samenkomt in een volledig doordachte en diepgevoelde interpretatie. En bravo opnieuw voor de violist en cellist voor het volgen van de partituur door dempers toe te voegen op het hoogtepunt (het is verbazingwekkend hoeveel opnames deze expressief vitale instructie niet volgen).

In alle opzichten is dit dus een uitstekende prestatie, en ik hoop alleen dat de schijf de lof krijgt die het verdient.

The teenage Shostakovich’s single-movement First Trio is obviously not a patch on the mature second – the structural seams show and the artful transitions between sections over-compensate. But it remains an extremely interesting piece from the personal point of view, as a love letter to the first serious passion in the composer’s life, and historically too, as a bold essay in large-scale sonata form leading up to the First Symphony. Trio Con Brio Copenhagen’s affectionate swooping and sliding in the Scriabinesque lyrical sections are entirely appropriate to the idiom, and their passionate momentum in the fast themes is equally spot on.

Arensky’s D minor Trio is a brilliant choice of coupling, not only because it is one of his best pieces (the last two movements don’t quite live up to the promise of the first two) but because it showcases the late-Romantic environment Shostakovich was clearly trying to emulate. Trio Con Brio bring lovely flexibility and breadth of phrasing to the first movement, and the Scherzo has charm, wit and dexterity aplenty (a dab less pedal from the piano and it would have been ideal for me). All in all, this is the kind of performance that gives you a fair chance of falling in love with the piece if you haven’t already done so.

In this context Shostakovich’s Second Trio emerges not just as a flawless, fully mature masterpiece but as a wholesale rethinking of what the genre can encompass – he was standing on the shoulders of the commemorative trios of Tchaikovsky and Rachmaninov but at the same time surveying far wider horizons. It is hard to give a performance that does not radiate passion and drama, so readily does the music jump off the page. But it is harder still to negotiate the structural accumulations with the aplomb the Copenhagen ensemble brings to them. The strings add klezmer-like glides in the finale, in a way closing the arc of the album from their romantic account of the First Trio. This is the kind of intervention that risks adding nothing and may even detract from more important issues. But not this time. Here it feels as though everything adds up to a completely thought-through and deeply felt interpretation. And bravo again to the violinist and cellist for following the score in adding mutes at the climax (it’s astonishing how many recordings fail to follow this expressively vital instruction).

In every way, then, this is an outstanding achievement, and I only hope the disc gets the acclaim it deserves.