Awards Issue 2023

Purcell: Dido and Aeneas

La Nuova Musica o.l.v. David Bates

David Bates biedt buitengewoon boeiend spel van La Nuova Musica plus een luxueuze cast van solisten voor een theatraal spannende uitvoering van Purcells Dido en Aeneas.

De huiselijke, kleinschalige associaties van Purcells Dido and Aeneas met een meisjesschool in Chelsea klampen zich hardnekkig vast aan het beroemdste werk van de componist. Lindsay Kemps boekje met aantekeningen voor deze nieuwe opname door David Bates en La Nuova Musica schetst een ingewikkelder uitvoeringsgeschiedenis, zowel aan het hof als later (zij het in fragmenten) op het professionele podium. Bates en zijn muzikanten bepleiten een soortgelijk betoog voor een partituur die hier wordt gepresenteerd met een opvallende reikwijdte en dramatische statuur – en meer dan een blik op de Europese operatradities van die tijd.

Het begint allemaal met de stemmen. Bates heeft een zwaargewichtcast samengesteld, met cameo's van Nicky Spence (Sailor) en Tim Mead (Spirit), met mezzo Helen Charlston (een recente Dido voor Les Arts Florissants) een luxueuze First Witch. Maar de toon wordt gezet door Fleur Barron in de titelrol. De Singaporees-Britse mezzo leunt op de tragische reikwijdte van de rol; als ze het over ‘torment’ heeft, trilt het niet alleen, maar schudt het Purcells bas tot het lijkt alsof de melodieuze cirkel nooit meer gesloten kan worden. Er is geen angst om buiten de lijntjes te kleuren, en haar Dido – genereus geschaduwd en gebarend – weigert zich te laten opsluiten, en verpakt vijf tragedies in de korte reikwijdte van de opera.

Giulia Semenzato’s Belinda is in balans om bij Barron te passen, rijk en briljant in plaats van lenig, en vaak ingewikkeld versierd (hoewel de dictie er een beetje onder lijdt), en mengt zich effectief met Hilary Cronins donkergetinte Second Lady. Avery Amereau brengt veel expressieve intonatie naar de tovenares, die precies aan de goede kant van de pantomime zit: lui, ondeugend kwaadaardig in plaats van te vervallen in waanzin, stijlvol ondersteund door Charlston en Martha McLorinan als haar heksen. Alleen Matthew Brooks Aeneas voelt zich misplaatst in dit plausibele psychodrama, bluf en oom-achtig in plaats van een vurige minnaar.

Maar het is het orkestrale spel en de kleuring waar deze opname echt tot zijn recht komt. Kleine details – de ademende zachtheid van de strijkers aan het begin van de ouverture, die geleidelijk aan helderder in beeld komt; de onverwachte glans van een harp; of een all-out groove voor gitaar, percussie en continuo die leidt naar ‘Oft she visits’ – brengen het vertellen van verhalen scherp in beeld, en trekken het oor voortdurend naar nieuwe details. Koorzang is strak en netjes, beter geschikt voor viering dan voor boosaardige intriges – het enige openlijk Engelse aspect van deze theatrale, grootsgebekte uitvoering die Bates en zijn ensemble op hun best laat zien.

The domestic, small-scale associations of Purcell’s Dido and Aeneas with a girls’ school in Chelsea cling persistently to the composer’s most famous work. Lindsay Kemp’s booklet notes for this new recording by David Bates and La Nuova Musica tease out a more complicated performance history, both at court and later (albeit in fragments) on the professional stage. Bates and his musicians make a similar case for a score that’s presented here with striking scope and dramatic stature – and more than a glance towards European operatic traditions of the period.

It all starts with the voices. Bates has assembled a heavyweight cast, including cameos from Nicky Spence (Sailor) and Tim Mead (Spirit), with mezzo Helen Charlston (a recent Dido for Les Arts Florissants) a luxurious First Witch. But the tone is set by Fleur Barron in the title-role. The Singaporean-British mezzo leans into the role’s tragic scope; when she speaks of ‘torment’ it doesn’t just throb but shakes Purcell’s ground bass until it seems like the melodic circle can never close again. There’s no fear of colouring outside the lines, and her Dido – generously shaded and gestural – refuses to be confined, packing five acts of tragedy into the opera’s short scope.

Giulia Semenzato’s Belinda is balanced to match Barron, rich and brilliant rather than lithe, and often intricately ornamented (though diction does suffer a little), blending effectively with Hilary Cronin’s dark-toned Second Lady. Avery Amereau brings plenty of expressive inflection to the Sorceress, sitting just the right side of panto: idly, mischievously malignant rather than tipping into madness, stylishly supported by Charlston and Martha McLorinan as her Witches. Only Matthew Brook’s Aeneas feels out of place in this plausible psychodrama, bluff and avuncular rather than an ardent lover.

But it’s the orchestral playing and colouring where this recording really comes into its own. Small touches – the breathy softness of the strings at the start of the Overture, gradually coming into brighter focus; the unexpected gleam of a harp; or an all-out groove for guitar, percussion and continuo leading into ‘Oft she visits’ – bring storytelling into sharp focus, constantly pulling the ear towards new details. Choral singing is tight and tidy, better suited to celebration than wicked scheming – the only overtly English aspect of this theatrical, big-boned performance that shows Bates and his ensemble at their best.