Awards Issue 2023

The Great Puccini

Jonathan Tetelman & PKF Prague Philharmonia o.l.v. Carlo Rizzi

‘The Great Puccini’ van, het wordt snel duidelijk, een grote Pucciniaan – zijn schoonheid van toon gaat gepaard met een instinctief gevoel voor drama.

'Tetelman is the real deal', zo sloot ik vorig jaar (22/10) mijn recensie van het debuutalbum van de Chileens-Amerikaanse tenor af. Het is verleidelijk om de rest van die recensie hier te kopiëren en te plakken, want Jonathan Tetelman heeft me weer eens omvergeblazen. Voor zijn vervolg is DG al vroeg op de kar gesprongen, op weg naar de honderdste sterfdag van Giacomo Puccini (die pas op 29 november 2024 is) met een album dat aan de componist is opgedragen. Het is topgebied voor Tetelman – zijn Cavaradossi maakte indruk op me toen ik hem vorig jaar in Wenen zag – en hij klinkt als de perfecte match voor elk van de rollen hier.

En wat een geluid! Tetelmans tenor bezit een glinsterende helderheid en zijn open klinkers en uitstekende Italiaanse dictie maken hem de zonnigst klinkende tenor sinds Luciano Pavarotti. Hij heeft een gouden toon, met vloeiende frasering, tederheid en hartstocht in gelijke mate. Wat vooral indrukwekkend is, is dat er absoluut geen sprake is van spanning; als ik hem live zie, heb ik de neiging om iets te hard op het gas te drukken, maar de ‘money notes’ hier klinken gemakkelijk en helemaal niet geforceerd, terwijl zachte frasen een honingzoete kwaliteit hebben. Des Grieux’ ‘Donna non vidi mai’ van Manon Lescaut is prachtig uitgevoerd en er zit glamour in Dick Johnsons twee knipper-en-je-mist-ze-solo’s van La fanciulla del West. Carlo Rizzi krijgt warme steun van de PKF Praagse Philharmonie.

Dit is iets meer dan een cd met aria’s. Ja, er zijn de beste stukken uit het tenorrepertoire van Puccini – ‘Che gelida manina’ (zacht), ‘E lucevan le stelle’ (poëtisch), ‘Nessun dorma’ (spannend) – maar je krijgt ook minder uitgevoerde opera’s zoals La rondine, Il tabarro en Le Villi vertegenwoordigd. Indrukwekkend genoeg heeft DG een lijst met zes andere solisten ingehuurd, zodat we bijvoorbeeld het kwartet uit Act 3 van La bohème en de cameo-optredens van de Jailer voor Cavaradossi’s ‘E lucevan le stelle’ krijgen, compleet met orkestrale prelude (de Tsjechische band heeft een fijne cello-sectie).

Federica Lombardi is luxe gecast als Mimì in een zwoele ‘O soave fanciulla’ en het is goed om Vida Miknevičiu¯te˙ (ze verscheen op het laatste album) weer te horen als Giorgetta in het duet van Tabarro, waarin Tetelman laat zien dat hij de vereiste staal voor Luigi heeft. Pinkertons arioso ‘Addio, fiorito asil’ was te horen op het eerste album, dus Madama Butterfly wordt hier vertegenwoordigd door het trio met Sharpless en Suzuki (respectievelijk Önay Köse en Rihab Chaieb).

De ondersteunende cast wordt echter alleen selectief ingezet, dus er is geen mopperende Sacristan in ‘Recondita armonia’, geen Liù of Timur in ‘Non piangere, Liù’ (dat eindigt na Calafs sologedeelte) en, cruciaal, geen refrein in ‘Nessun dorma’. Als ik Turandot was, zouden er koppen rollen … maar dat belet niet dat dit een zeer aanbevelenswaardige cd is en ik hoop dat DG Tetelman binnenkort een volledige Puccini-opera-opname gunt, alstublieft.

'Tetelman is the real deal’ was how I concluded my review of the Chilean-American tenor’s debut album last year (10/22). It’s tempting to just copy and paste the rest of that review here, for Jonathan Tetelman has bowled me over yet again. For his follow-up, DG has boarded an early bandwagon bound for the centenary of Giacomo Puccini’s death (which is not until November 29, 2024) with an album dedicated to the composer. It’s prime territory for Tetelman – his Cavaradossi impressed me when I saw him in Vienna last year – and he sounds the perfect fit for each of the roles here.

And what a sound! Tetelman’s tenor possesses gleaming brightness, and his open vowels and excellent Italian diction make him the sunniest-sounding tenor since Luciano Pavarotti. He has a golden tone, with liquid phrasing, tenderness and ardour in equal measure. What’s especially impressive is how there is absolutely no sense of strain; when I’ve seen him live, there has been a tendency to press a little too hard on the throttle, but the ‘money notes’ here have an easy ring and don’t sound forced at all, while soft phrases have a honeyed quality. Des Grieux’s ‘Donna non vidi mai’ from Manon Lescaut is gorgeously done and there’s glamour in Dick Johnson’s two blink-and-you-miss-them solos from La fanciulla del West. Carlo Rizzi draws warm support from the PKF Prague Philharmonia.

This is a bit more than a disc of arias. Yes, there are the prime cuts of the Puccini tenor repertory – ‘Che gelida manina’ (tender), ‘E lucevan le stelle’ (poetic), ‘Nessun dorma’ (thrilling) – but you also get less-performed operas such as La rondine, Il tabarro and Le Villi represented, too. Impressively, DG has hired a roster of six other soloists so that, for example, we get the Act 3 quartet from La bohème and the Jailer’s cameo appearance before Cavaradossi’s ‘E lucevan le stelle’, complete with orchestral prelude (the Czech band has a fine cello section).

Federica Lombardi is luxury casting as Mimì in a balmy ‘O soave fanciulla’ and it’s good to hear Vida Miknevičiu¯te˙ again (she appeared on the last album) as Giorgetta in the duet from Tabarro, where Tetelman demonstrates he has the requisite steel for Luigi. Pinkerton’s arioso ‘Addio, fiorito asil’ featured on the first album, so Madama Butterfly is represented here by the trio with Sharpless and Suzuki (Önay Köse and Rihab Chaieb respectively).

The supporting cast is only applied selectively, though, so there’s no grumbling Sacristan in ‘Recondita armonia’, no Liù or Timur in ‘Non piangere, Liù’ (which ends after Calaf’s solo section) and, crucially, no chorus in ‘Nessun dorma’. If I was Turandot, heads would roll … but that doesn’t prevent this being a highly recommendable disc and I hope DG affords Tetelman a full Puccini opera recording soon, please.