Awards Issue 2023

Baroque

Miloš Karadaglić

Miloš brengt een prachtig gevoel van zoeken en reflecteren in deze barokmuziek – of het nu Bach of Boccherini, Vivaldi of Weiss is – in een zorgvuldig gekozen, wonderbaarlijk persoonlijk programma.

‘Baroque’ is het meest virtuoze album tot nu toe van de Montenegrijnse klassieke gitarist Miloš Karadaglić. Dat wil zeggen dat hij de beroemde vraag stelt: ‘Sonata, what do you want of me?’ en luistert naar een antwoord voordat hij het ons op de meest heldere, elegante en ontroerende manier meedeelt.

Er is hier vrijwel geen vuurwerk. Maar er is wel werk. En er is vuur. Luister vooral naar Michael Lewins bewerking van Rameaus ‘The Arts and the Hours’ uit Les Boréades, dat heel goed past bij pianist Víkingur Ólafssons (DG, 4/20). Of Miloš’ transcriptie van Bachs Chaconne uit de Partita voor soloviool in d mineur. Of het Adagio uit Marcello’s hoboconcert in d mineur. De eerste, vanwege Miloš’s aanhoudende strelingen van Rameaus bedrieglijk eenvoudige dalende frasen. De tweede, voor het buitengewone tempo en de pathos van zijn conceptie van Bachs kathedraal in miniatuur. De derde, voor zijn vermogen om een ​​echte cantabile-lijn op de gitaar te projecteren: nooit gemakkelijk om te doen.

De Marcello, net als de Vivaldi en Boccherini, bevatten de zeer fijne Arcangelo en hun dirigent Jonathan Cohen. Het intrigeert me altijd als ensembles met instrumenten uit die tijd samenwerken met pianisten of klassieke gitaristen: de resultaten zijn niet altijd ideaal. Hier is het echter, dankzij de duidelijke chemie en een gedeeld gevoel voor stijl en balans, een match made in heaven.

Ik wil geen verkeerde indruk wekken van ‘Baroque’ als een soort quasi-filosofisch chillalbum. De snellere Vivaldi-concertodelen en de Boccherini Fandango zijn zo opwindend als je maar kunt hopen, het spel is verbluffend goed. Maar Miloš – en dat geldt ook voor zijn geweldige Scarlatti – is hier vooral geïnteresseerd in delicatesse, in geleidelijke ontvouwingen. En een authentieke tederheid voor het verleden.

‘Baroque’ is Montenegrin classical guitarist Miloš Karadaglić’s most virtuosic album to date. That is, he asks the famous question, ‘Sonata, what do you want of me?’ and listens for an answer before communicating it to us in the clearest, most elegant and most moving fashion.

There are virtually no fireworks here. But there is work. And there is fire. Listen especially to Michael Lewin’s arrangement of Rameau’s ‘The Arts and the Hours’ from Les Boréades, which sits very well indeed alongside pianist Víkingur Ólafsson’s (DG, 4/20). Or Miloš’s transcription of Bach’s Chaconne from the D minor Partita for solo violin. Or the Adagio from Marcello’s D minor Oboe Concerto. The first, for Miloš’s lingering caresses of Rameau’s deceptively simple descending phrases. The second, for the extraordinary pacing and pathos of his conception of Bach’s cathedral in miniature. The third, for his ability to project a true cantabile line on the guitar: never an easy thing to pull off.

The Marcello, like the Vivaldi and Boccherini, feature the very fine Arcangelo and their director Jonathan Cohen. It always intrigues me when period-instrument outfits team up with pianists or classical guitarists: the results are not always ideal. Here, however, thanks to the obvious chemistry and a shared sense of style and balance, it’s a match made in heaven.

I don’t want to give a false impression of ‘Baroque’ as some kind of quasi-philosophical chill album. The faster Vivaldi concerto movements and the Boccherini Fandango are as thrilling as you could hope for, the playing blisteringly good. But Miloš – and this goes for his superb Scarlatti, too – is primarily interested here in delicacy, in gradual unfoldings. And an authentic tenderness for things past.