december 2023

Mozart: Piano Concertos Nos. 20 & 23

Charles Richard‑Hamelin & Les Violons du Roy o.l.v. Jonathan Cohen

Vanaf de intense opening van nr. 20 tot de vreugdevolle aankomst van nr. 23 vormen Charles Richard-Hamelin en Jonathan Cohen een meeslepend Mozart-partnerschap.

Jonathan Cohen en Les Violons du Roy accepteren geen compromissen bij het dramatische begin van het grote D mineur Concerto, K466, een voelbare oproep tot actie waar Charles Richard-Hamelin met flair en aanzienlijke elegantie op reageert. Hij vormt en fraseert de muziek met een scherp oog (of oor) op het dialogische potentieel ervan, en stuwt energiek voort zonder te pesten of zich over te geven aan vertoning omwille van de vertoning zelf. Deze uitvoering is van een stuk, intens en fijn gedetailleerd, en als de cadens van het eerste deel op 10'48" komt – die van Richard-Hamelin zelf – krijgen we een briljante reeks motieven uit het deel gepresenteerd, opnieuw gearrangeerd met vindingrijkheid en creatieve sluwheid die Horowitz waardig zouden zijn geweest.

Richard-Hamelin doet ook aan ‘eenvoud’ in Mozart, het begin van de Romance van de D-mineur (in Bes) is een perfect voorbeeld van deze ‘less is more’-benadering, spel dat tegelijkertijd gebeeldhouwd en koel expressief is. Het turbulente snelle middengedeelte in mineur is een gefronste wenkbrauw na de sublieme glimlach bij de opening van het deel, hoewel Richard-Hamelin zich terugwerkt naar sublimiteit alsof hij onberoerd is door de centrale storm.

Als het aankomt op het A-majeurconcert, K488, is het slechte weer voorbij en worden we geconfronteerd met een van de meest exquise uitgebreide passages in Mozarts hele oeuvre: bij 4'31" in het eerste deel zetten de strijkers een bijzonder mooi thema in, en een paar seconden later verslaat Richard-Hamelin op trippelende wijze Mozarts versierde versie van hetzelfde thema. Pure magie! Het centrale Adagio, een perfect getimede siciliano, zacht van textuur, ontvouwt zich sierlijk, met de vreemde toegevoegde maar subtiele versieringen (na het helderdere middendeel).

We krijgen bovendien een orkestrale 'toegift' in de vorm van het sobere c mineur Adagio en Fuga, de karakteristieke strijkerstoon van Les Violons du Roy is hier opvallender dan elders op de cd, de grommende bassen aan het begin zijn onheilspellend, de fuga wordt met een relatief vlot tempo naar voren geduwd. Deze Mozart bewoont de onheilspellende wereld van het Requiem, of lijkt dat te doen, en vormt een effectieve, zij het onverwachte afsluiting van een uitstekend, goed ontworpen programma.

Jonathan Cohen and Les Violons du Roy brook no compromises at the dramatic start of the great D minor Concerto, K466, a palpable call to arms that Charles Richard-Hamelin responds to with flair and considerable elegance. He shapes and phrases the music with a keen eye (or ear) on its dialogic potential, driving forwards energetically without bullying or indulging in display for its own sake. This performance is of a piece, intense and finely detailed, and come the first-movement cadenza at 10'48" – Richard-Hamelin’s own – we’re presented with a brilliant array of motifs from the movement rearranged with ingenuity and recreative cunning that would have been worthy of Horowitz.

Richard-Hamelin also does ‘simplicity’ in Mozart, the start of the D minor’s Romance (in B flat) being a perfect example of this ‘less is more’ approach, playing that is at once sculpted and coolly expressive. The turbulent fast minor-key middle section is a furrowed brow following on from the sublime smile at the movement’s opening, though Richard-Hamelin works his way back to sublimity as if unruffled by the central storm.

When it comes to the A major Concerto, K488, the inclement weather has passed and we’re confronted with one of the most exquisitely elaborate passages in Mozart’s entire output: at 4'31" into the first movement the strings intone an especially beautiful theme, then, a few seconds later, Richard-Hamelin trippingly dispatches Mozart’s decorated version of the same theme. Pure magic! The central Adagio, a perfectly paced siciliano, soft in texture, unfolds gracefully, with the odd added but subtle ornamentation (after the brighter middle section).

We’re additionally given an orchestral ‘encore’ in the guise of the austere C minor Adagio and Fugue, the characteristic string tone of Les Violons du Roy more conspicuous here than elsewhere on the disc, the growling basses at the beginning ominous to a fault, the fugue nudged forwards at a relatively brisk tempo. This Mozart inhabits the ill-boding world of the Requiem, or seems to, and makes for an effective if unexpected close to an excellent, well-engineered programme.