oktober 2023

Sirens’ Song

The Sixteen o.l.v. Harry Christophers

Een van de beste koorensembles van dit land brengt ons een verzameling van voornamelijk a capella, meestal 20e-eeuwse, Britse liederen. Opnieuw een prachtige toevoeging aan de immer indrukwekkende catalogus van The Sixteen.

Je zou heel ver moeten reizen om een ​​album met Britse a cappella (grotendeels) muziek te vinden die zo mooi gezongen is als dit. De zes componisten die hier voorkomen behoren tot de meest gevierde voor hun lyrische en vocale compositie, maar veel van de werken zullen onbekend zijn – althans in hun geheel – voor het luisterend publiek. Het is een groot compliment aan The Sixteen (en Harry Christophers) dat ze openen met alle acht van Stanfords verrukkelijke Partsongs, Op. 119 (1910), in plaats van alleen de beroemde (‘The Blue Bird’) eruit te pikken. De teksten van de toen nog niet zo lang overleden Mary Elizabeth Coleridge variëren van afbeeldingen van de natuur – ‘The Swallow’ bijvoorbeeld – tot door de mens gemaakte ‘The Train’ en ‘Chillingham’ (naar het kasteel in Northumbria), plus haar bijtende aanval op, vermoedelijk, critici, ‘The Inkbottle’.

Coleridge had een kampioen in Robert Bridges, van wie er zeven gedichten tussen 1931 en 1939 door Finzi op voortreffelijke wijze werden gezet als zijn Op. 17 en hier in hun geheel worden weergegeven. Het bekendste is het regelrechte liefdesgedicht 'My spirit sang all day', waarvan de setting ongetwijfeld is gemaakt met zijn nieuwe vrouw, Joy (dit woord, vaak herhaald, doordringt het lied), in gedachten. Nog fascinerender is Imogen Holsts cyclus op tekst van Keats, Welcome Joy and Welcome Sorrow (1950). Het gebruik van een begeleidende harp doet denken aan A Ceremony of Carols en de derde groep Choral Hymns from the Rig Veda van haar vader, waarmee deze set goed te vergelijken is; maar Imogen was dan ook een uitstekende woordzetter. (Devonians zullen dol zijn op het tweede lied, ‘Teignmouth’, met zijn herhaalde aanroeping om ‘over de heuvels naar Dawlish’ te gaan!)

Na Britten was Elizabeth Maconchy misschien wel de subtielste 20e-eeuwse Engelse componist, en haar levendige motet Sirens’ Song is zowel het titelwerk als het hart van het programma. Een tour de force van compositie voor twee kleine koren aan weerszijden van het podium (of microfoons), hier is een wereld die volledig in minder dan vijf minuten wordt opgeroepen, hoewel de tijd lijkt stil te staan ​​tijdens het meeslepende, geconcentreerde betoog. Zelfs haar leraar, Vaughan Williams, kon dat niet helemaal evenaren in zijn overigens prachtige Silence and Music (geschreven als onderdeel van A Garland for the Queen in 1953), noch Sullivan in zijn alomtegenwoordige The Long Day Closes (1868), die het programma afsluit in de gemengde koorbewerking van de componist.

De zang van The Sixteen is, net als de opname van Mike Hatch, zo uitstekend als je zou verwachten. Dit is echt een album om je naar een andere plek te transporteren, hoewel misschien niet in Stanfords ratelende Train! Een echte aanrader.

One would have to travel very far to find an album of British a cappella (mostly) music as beautifully sung as this. The six composers featured are among the most celebrated for lyrical and vocal composition, yet many of the works will be unfamiliar – at least in their entireties – to the listening public. It is greatly to The Sixteen’s (and Harry Christophers’s) credit that they open with all eight of Stanford’s delightful Partsongs, Op 119 (1910), rather than just cherry-picking the famous one (‘The Blue Bird’). The texts of the then not-long-deceased Mary Elizabeth Coleridge vary from depictions of nature – ‘The Swallow’, for instance – to the man-made, ‘The Train’ and ‘Chillingham’ (after the Northumbrian castle), plus her biting attack on, presumably, critics, ‘The Inkbottle’.

Coleridge had a champion in Robert Bridges, seven of whose poems were set exquisitely by Finzi between 1931 and 1939 as his Op 17 and are here given whole. The best known is the out-and-out love poem ‘My spirit sang all day’, the setting made no doubt with his new wife, Joy (this word, much repeated, permeating the song), in mind. More fascinating still is Imogen Holst’s cycle to words by Keats, Welcome Joy and Welcome Sorrow (1950). The use of an accompanying harp recalls A Ceremony of Carols and her father’s third group of Choral Hymns from the Rig Veda, with which this set compares well; but then Imogen was a fine word-setter. (Devonians will adore the second song, ‘Teignmouth’, with its repeated invocation to go ‘over the hills to Dawlish’!)

Arguably the subtlest 20th-century setter of English after Britten was Elizabeth Maconchy, and her vivid motet Sirens’ Song is both title work and heart of the programme. A tour de force of composition for two small choral groups placed either side of the stage (or microphones), here is a world entirely conjured in under five minutes, though time seems suspended during its compelling, concentrated discourse. Even her teacher, Vaughan Williams, could not quite match that in his otherwise wonderful Silence and Music (written as part of A Garland for the Queen in 1953), nor Sullivan in his ubiquitous The Long Day Closes (1868), which concludes the programme in the composer’s mixed-choral arrangement.

The Sixteen’s singing, like Mike Hatch’s recording, is as excellent as one would expect. This is truly an album to transport one to another place, though perhaps not in Stanford’s clattery Train! Highly recommended.