oktober 2023

Schubert: Die schöne Müllerin

Konstantin Krimmel & Daniel Heide

De poëtisch suggestieve stem van Konstantin Krimmel brengt op krachtige wijze zijn interpretatie van Schuberts tragische cyclus over, waarbij pianist Daniel Heide perfect aansluit bij zijn meeslepende visie.

In zijn boekje voor deze uitstekende nieuwe opname van Die schöne Müllerin mijmert Konstantin Krimmel over de zelfmoordcijfers in Duitsland en de schijnbare terughoudendheid van mannen, met name, om hulp te zoeken voor depressie. Het biedt een ontnuchterende context om naar zijn uitvoering te luisteren, waarin men nooit twijfelt over de afloop.

Deze specifieke molenaarsjongen, zo moeten we afleiden uit een zachtaardig, ongewoon introspectief verslag van ‘Das Wandern’, vindt niet langer veel troost in het ronddwalen, en de jeugdige branie die veel vertolkers in de eerdere liederen aantreffen, is vervangen door peinzing en berusting.

Het is een volkomen geldige interpretatieve benadering en een die Krimmel en zijn geweldige pianist, Daniel Heide, prachtig en ontroerend realiseren. Ze treden de hele tijd als één geheel op. Heide’s spel zit vol subtiele nuances en puntige details – luister bijvoorbeeld naar de mooie lilt die hij aan de herhaalde figuren van ‘Pause’ geeft, of de extra treurigheid die hij uit het postludium van ‘Tränenregen’ wringt – zonder ooit de aandacht op zichzelf te vestigen.

Krimmels stem is ondertussen ideaal geschikt voor de interpretatie. Zijn bariton is licht maar niet helder, mooi maar met een vleugje wazige toon in het timbre – ideaal geschikt voor de meer introspectieve en reflectieve nummers. Hij zingt met ongekunstelde kunstzinnigheid, en biedt eveneens een schat aan onopvallende details. Zijn zachte versieringen in de strofische liederen voelen natuurlijk en organisch aan; af en toe extra ritardando’s bederven de flow nooit. Het is een uitvoering die de luisteraar meteen meesleept en een meeslepend pad uitstippelt naar de ontroerende laatste nummers, waar, misschien verrassend genoeg, onze molenaar een beetje verzet begint te tonen: er zit kracht in de laatste momenten van een prachtige 'Trockne Blumen' en ook in het legato van 'Der Müller an der Bach', terwijl 'Des Baches Wiegenlied' een gevoel van troost biedt.

Er is zeker geen gebrek aan uitstekende opnames van deze cyclus, maar deze nieuwe - overwogen, verfijnd en prachtig gezongen, gespeeld en opgenomen - is een van de meest bevredigende en stil ontroerende die ik in lange tijd heb meegemaakt. Een echte aanrader.

In his booklet note for this excellent new recording of Die schöne Müllerin, Konstantin Krimmel muses on the suicide figures in Germany and the apparent reluctance of men, especially, to seek help for depression. It provides a sobering context in which to listen to his performance, in which one is never in any doubt as to the outcome.

This particular miller boy, we are left to infer from a gentle, unusually introspective account of ‘Das Wandern’, no longer finds much solace in wandering, and the youthful swagger many interpreters find in the earlier songs has been replaced by pensiveness and resignation.

It’s an entirely valid interpretative approach and one that Krimmel and his superb pianist, Daniel Heide, realise beautifully and movingly. They perform as one throughout. Heide’s playing is full of subtle shades and pointed details – listen to the lovely lilt he brings to the repeated figures of ‘Pause’, for example, or the extra sadness he wrings out of the postlude of ‘Tränenregen’ – without ever drawing attention to itself.

Krimmel’s voice, meanwhile, is ideally suited to the interpretation. His baritone is light but not bright, beautiful but with a hint of a hazy tang in the timbre – ideally suited to the more introspective and reflective numbers. He sings with unaffected artlessness, likewise offering a wealth of unostentatious detail. His gentle embellishments in the strophic songs feel natural and organic; occasional additional ritardandos never spoil the flow. It’s a performance that immediately draws the listener in and charts a compelling path to the moving final songs, where, perhaps surprisingly, our miller boy starts to show a little defiance: there’s strength in the final moments of a beautiful ‘Trockne Blumen’ and also in the legato of ‘Der Müller an der Bach’, while ‘Des Baches Wiegenlied’ offers a sense of consolation.

There’s certainly no shortage of outstanding recordings of this cycle but this new one – considered, refined and beautifully sung, played and recorded – is among the most satisfying and quietly moving to come my way for a long time. Highly recommended.