augustus 2023

Vaughan Williams: Job: A Masque for Dancing

Royal Liverpool Philharmonic Orchestra o.l.v. Andrew Manze

De textuurdetails van Andrew Manze en de RLPO in dit Vaughan Williams-album zijn meeslepend en mooi.

Andrew Manze's RLPO-verslag van Vaughan Williams' torenhoge Job: A Masque for Dancing, dat al apart verkrijgbaar was als een digitale EP, krijgt nu een fysieke release met nieuwe koppelingen. Nauwkeurig voorbereid en met een aantal uitstekend gecoördineerde, aanstekelijk toegewijde spel van de RLPO, is het een grondig absorberende interpretatie die in zijn ontspannen, intelligente en waakzame houding misschien het meest lijkt op Mark Elder's Hallé-verslag (2/21) en op Richard Hickox' onder-de-radar Bournemouth SO-versie (EMI, 7/92).

Vanaf het begin is er een oorverdovende helderheid over het harmonische schrijven voor de lage snaren, en texturen worden met boeiende vaardigheid onderzocht. Omdat ik ben opgegroeid met Boult en Handley in deze muziek, geef ik de voorkeur aan het glorieuze ‘Sarabande of the Sons of the Morning’ dat een fractie meer beweegt dan hier (de markering is tenslotte Andante con moto), terwijl ‘Satan’s Dance of Triumph’ met precies de juiste vrolijke boosaardigheid pronkt (hoewel ik me inspan om de zacht aandringende tikken van de zijtrommel van fig S beide keren rond te horen op 1'02" en 1'20"). Elders ontbrandt het bruisende Allegro in ‘Job’s Dream’ opwindend, terwijl de entree van het orgel en de pauken in scène 6 superieur boeiend is, die angstaanjagende fff piek op acht na fig Qq (4'42") positief seismisch in zijn impact. In ‘Elihu’s Dance of Youth and Beauty’ biedt de voortreffelijke bijdrage van leider Thelma Handy ware balsem voor de ziel (intrigerend genoeg is er een discrete, zij het ongemarkeerde harp op fig Rr of 1'31"), terwijl de daaropvolgende ‘Pavane of the Sons of the Morning’ opbouwt naar een opmerkelijk majestueus effect. Het beste van alles is dat Manze’s manier met de ‘Epilogue’ perfectie nadert in zijn tedere mededogen en gloeiende sereniteit. Over het geheel genomen is dit ongetwijfeld een zeer fijne prestatie. (Ik hoop trouwens dat Hyperion plannen heeft om ons Martyn Brabbins’ scherpzinnige lezing van dit meesterwerk te geven.)

Wat de rest betreft, Manze geeft een zeldzame uitstap naar het aangename ballet Old King Cole uit 1923, een ballet dat in zijn stuwende, liefdevol vlotte houding verstandig niet probeert de muziek op te blazen tot voorbij zijn bescheiden, pretentieloze middelen. Richard Hickox’ geweldige Northern Sinfonia of England-opname uit november 1983 (gehuisvest in Warner’s recente ‘New Collector’s Edition’, 11/22) omarmt het optionele koor, dat een zekere extra wellustige spanning aan de procedure toevoegt, maar de RLPO’s associate leader Eva Thorarinsdottir kwijt zich met onderscheiding, en de hele onderneming biedt stevig genot. Ook geen klachten over Manze’s zwierige uitvoering van de volksmelodiemedley The Running Set. Geschreven voor het National Folk Dance Festival van 1934, rondt het de bijeenkomst op een prachtig vrolijke manier af, en iedereen die Manze's stimulerende RVW-serie voor Onyx heeft gevolgd, zal van mij geen verdere aanmoediging nodig hebben.

Already available separately as a digital-only EP, Andrew Manze’s RLPO account of Vaughan Williams’s towering Job: A Masque for Dancing now receives a physical release with new couplings. Scrupulously prepared and boasting some superbly coordinated, infectiously dedicated playing from the RLPO, it’s a thoroughly absorbing interpretation which in its unhurried, intelligent and watchful demeanour perhaps most resembles Mark Elder’s Hallé account (2/21) as well as Richard Hickox’s under-the-radar Bournemouth SO version (EMI, 7/92).

Right from the outset, there’s an ear‑pricking clarity about the harmonic writing for the lower strings, and textures are probed with engrossing skill. Having been raised on Boult and Handley in this music, I prefer the glorious ‘Sarabande of the Sons of the Morning’ to move on fractionally more than it does here (the marking is, after all, Andante con moto), whereas ‘Satan’s Dance of Triumph’ swaggers with exactly the right gleeful malice (though I’m straining to hear the side drum’s softly insistent taps from fig S both times round at 1'02" and 1'20"). Elsewhere, the bustling Allegro in ‘Job’s Dream’ ignites excitingly, while the entrance of the organ and timpani in scene 6 is superbly arresting, that terrifying fff peak at eight after fig Qq (4'42") positively seismic in its impact. In ‘Elihu’s Dance of Youth and Beauty’, leader Thelma Handy’s exquisite contribution offers true balm to the soul (intriguingly, there’s a discreet, albeit unmarked harp at fig Rr or 1'31"), while the ensuing ‘Pavane of the Sons of the Morning’ builds to notably majestic effect. Best of all, Manze’s way with the ‘Epilogue’ approaches perfection in its tender compassion and glowing serenity. Overall, this is unquestionably a very fine achievement. (I do hope, by the way, that Hyperion has plans to give us Martyn Brabbins’s perceptive reading of this masterwork.)

As for the remainder, Manze gives a rare outing to the agreeable 1923 ballet Old King Cole, one which in its thrusting, affectionately spry demeanour wisely doesn’t attempt to inflate the music beyond its modest, unpretentious means. Richard Hickox’s terrific Northern Sinfonia of England recording from November 1983 (housed in Warner’s recent ‘New Collector’s Edition’, 11/22) embraces the optional choir, which adds a certain extra lusty frisson to proceedings, but the RLPO’s associate leader Eva Thorarinsdottir acquits herself with distinction, and the whole enterprise provides firm enjoyment. No complaints, either, with Manze’s dashing performance of the folk-tune medley The Running Set. Written for the 1934 National Folk Dance Festival, it rounds off proceedings in splendidly perky fashion, and anyone who has been following Manze’s stimulating RVW series for Onyx will require no further encouragement from me.