juli 2023

Bruckner: Motets

St Albans Cathedral Choir o.l.v. Andrew Lucas

Bruckners motetten vereisen een koor in topvorm – een combinatie van tonale schoonheid en puur uithoudingsvermogen, zoals recensent Malcolm Riley het verwoordt – en een dirigent met onberispelijk inzicht, die ze hier allebei krijgen.

Volledige opgenomen verzamelingen van Bruckners motetten zijn niet zo gebruikelijk als je zou verwachten. Om te beginnen vereisen ze een volwaardig (hoewel zeer flexibel) koor, dat in een oogwenk kan overschakelen van majestueus naar ingetogen intimiteit, evenals een grote akoestische gitaar, een kwartet trombones en een krachtig orgel. Gezegend met het langste schip van alle Engelse kathedraal, kan St. Albans gemakkelijk omgaan met Bruckners frequente pauzes en veeleisende brede dynamische bereik. De drie dozijn zangers van Andrew Lucas zijn in indrukwekkende vorm en combineren tonale schoonheid met puur uithoudingsvermogen.

Ecce sacerdos (1885) is een solide en pakkende openingstrack, met de hoge tonen – die een zevenstemmige textuur overtreffen – die moeiteloos opstijgen naar hun hoge B-flats, bekwaam ondersteund door het koper en het orgel. Voor Bruckner markeert dit de mate van enige hint van theatraliteit in zijn schrijven. Er zijn twee zettingen van Tantum ergo, beide vroege werken uit het midden van de jaren 1840, en zijn typerend voor Bruckners a cappella-stijl; subtiel maar soepel. Het bekendste van zijn onbegeleide motetten, Locus iste (1869), vloeit prachtig en sereen. Vexilla regis vormt een streng contrast, met een aantal memorabel resonerende zang van de tweede bassen; nog donkerder is Inveni David. Hier pakt het trombonekwartet een machtige punch.

Philip Salmons tenorsolo in Tota pulchra es is een speciale traktatie. Eveneens opvallend is de bijdrage van bariton William Houghton in de vijfstemmige zetting van Salvum fac populum tuum. De cd eindigt met Christus factus est in de latere, onbegeleide setting uit 1884. Hier geniet Bruckner stilistisch van zijn kennismaking met Parsifal, de koorzangers van St. Albans zijn vurig in hun jubelstemming. Dewi Rees draagt ​​een paar welkome orgelsolo's bij: het vakkundige Postlude in d mineur (1846) en de Prelude en Fuga in c mineur (1847). De zorgvuldige ordening van de werken, rekening houdend met de opeenvolging van toonsoorten, partituren en stemmingen, draagt ​​bij aan een zeer bevredigend recital. Mijn enige kleine kritiekpunt zou zijn over het gebrek aan Germaanse Latijnse uitspraak.

In de afgelopen 40 jaar hebben twee Hyperion-cd's de standaard gezet in dit repertoire: die van de Corydon Singers onder Matthew Best en van Polyphony onder Stephen Layton. Deze prachtige nieuwe release zal wat vervanging nodig hebben.

Complete recorded collections of Bruckner’s motets are not as common as one might expect. For a start they require a full-bodied (though highly flexible) choir, capable of switching in an instant from the majestic to a hushed intimacy, as well as a large acoustic, a quartet of trombones and a powerful organ. Blessed with the longest nave of any English cathedral, St Albans copes easily with Bruckner’s frequent pauses and demanding wide dynamic range. Andrew Lucas’s three dozen singers are on impressive form, combining tonal beauty with sheer stamina.

Ecce sacerdos (1885) makes a solid and arresting opening track, with the trebles – topping a seven-part texture – soaring effortlessly up to their high B flats, ably supported by the brass and organ. For Bruckner this marks the extent of any hint of theatricality in his writing. There are two settings of Tantum ergo, both early works from the mid-1840s, and are typical of Bruckner’s a cappella style; subtle yet supple. The best known of his unaccompanied motets, Locus iste (1869), flows beautifully and serenely. Vexilla regis makes an austere contrast, with some memorably resonant singing from the second basses; darker still is Inveni David. Here, the trombone quartet packs a mighty punch.

Philip Salmon’s tenor solo in Tota pulchra es is a special treat. Equally arresting is the contribution of baritone William Houghton in the five-part setting of Salvum fac populum tuum. The disc concludes with Christus factus est in the later 1884 unaccompanied setting. Here Bruckner luxuriates stylistically following his exposure to Parsifal, the St Albans choristers fervent in their exultations. Dewi Rees contributes a pair of welcome organ solos: the workmanlike Postlude in D minor (1846) and the Prelude and Fugue in C minor (1847). The careful ordering of works, taking into account the succession of keys, scoring and moods, contributes to a deeply satisfying recital. My only small quibble would be about the lack of Germanic Latin pronunciation.

Over the past 40 years, two Hyperion discs have set the standard in this repertory: those by the Corydon Singers under Matthew Best and by Polyphony under Stephen Layton. This splendid new release will take some supplanting.