april 2023

Tchaikovsky: Romeo and Juliet, etc

Yevgeny & Bella Sudbin

De uitvoeringen van Yevgeny Sudbin – en ook zijn arrangementen – zijn vol geest, kleur en genot; zijn vermogen om orkestrale texturen opnieuw te creëren en ervan te genieten, zorgt voor een werkelijk schitterend album.

Het moet een behoorlijke hoofdpijn zijn geweest voor BIS om een ​​titel te bedenken voor Yevgeny Sudbins nieuwste album. Ze kozen voor ‘Romeo and Juliet’, wat misschien wel het langste stuk is, maar nog steeds maar iets meer dan een kwart van de totale duur vertegenwoordigt. De subtitel ‘Tchaikovsky on the Piano’ verwijst naar deze transcriptie en die van de twee balletwalsen, evenals de negen solostukken die ze bevatten, maar dat geeft geen indicatie van het karakter dat uit zowel het spel als de muziek straalt, laat staan ​​de schitterende Glinka-arrangementen die alles aftrappen.

‘At the piano with Zhenya, Bella, Misha and Petya’ zou toegegeven te kameraadschappelijk zijn, maar het legt wel meer vast van de intimiteit en het pure plezier dat de schijf kenmerkt. ‘Fun’ komt minstens twee keer voor in Sudbins eigen boekje. Hier legt hij uit hoe hij de tel kwijt is geraakt van hoe vaak hij naar de Ruslan en Ljoedmila Ouverture heeft moeten luisteren terwijl hij in de coulissen wachtte op een concertoptreden, en hoe zijn bravoure-arrangement zijn liefdevolle boetedoening vormt voor zijn ongeduld met Glinka's fanfares. Hier, en in de Romeo en Julia Ouverture, wordt Sudbins vermogen tot quasi-orkestrale texturering en digitale aerobatics perfect getoond: schitterend, en nog wat.

In de twee walstranscripties (de Doornroosje is een bewerking van de versie van de jonge Rachmaninov), wordt Sudbin vergezeld door zijn 12-jarige dochter, aan wie het beste eerbetoon dat ik kan brengen is dat ik nooit kon zeggen wie de primo en wie de secondo nam. Wat de solostukken betreft, die brengen de tedere kant van Sudbins begrip naar voren, aangezien hij lijnen vormt met soevereine vrijheid, maar zonder een spoor van narcisme.

Het programma werd opgenomen op drie verschillende locaties, maar klinkt nog steeds als één geheel. Ik kan me voorstellen dat sommigen Sudbins fortissimo een beetje aan de harde kant vinden. Ik niet, omdat hij het met zoveel verbeelding, flair en breed scala aan kleuren inzet.

It must have been quite a headache for BIS to come up with a title for Yevgeny Sudbin’s latest album. They chose ‘Romeo and Juliet’, which may be the longest piece but still represents only just over a quarter of the total duration. The sub-heading ‘Tchaikovsky on the Piano’ refers to this transcription and those of the two ballet waltzes, as well as the nine solo pieces they enclose, but that gives no indication of the character that radiates from both playing and music, never mind the coruscating Glinka arrangement that kicks everything off.

‘At the piano with Zhenya, Bella, Misha and Petya’ would admittedly be too matey, but it does capture more of the intimacy and sheer fun that characterise the disc. ‘Fun’ appears at least twice in Sudbin’s own booklet note. Here he explains how he has lost count of how many times he has had to listen to the Ruslan and Lyudmila Overture while waiting in the wings for a concerto appearance, and how his bravura arrangement constitutes his affectionate penance for his impatience with Glinka’s fanfares. Here, and in the Romeo and Juliet Overture, Sudbin’s capacity for quasi-orchestral texturing and digital aerobatics is perfectly showcased: scintillating, and then some.

In the two waltz transcriptions (the Sleeping Beauty being adapted from the young Rachmaninov’s version), Sudbin is joined by his 12-year-old daughter, to whom the best tribute I can pay is that I could never tell who is taking the primo and who the secondo. As for the solo pieces, they bring out the more tender side of Sudbin’s understanding, as he shapes lines with sovereign freedom yet with no hint of narcissism.

The programme was recorded in three different locations but still sounds all of a piece. I suppose I can imagine some finding Sudbin’s fortissimo a little on the hard-edged side. Not me, though, because he deploys it with such imagination, flair and wide-ranging colour.