april 2023

Chopin

Rafał Blechacz

Het was in Chopin dat Rafał Blechacz voor het eerst naam maakte, en bijna twintig jaar later is zijn voortdurende onderdompeling in deze muziek onze winst; zijn interpretatieve beslissingen zijn volkomen overtuigend.

Gezien zijn buitengewone gaven weet de Poolse pianist Rafał Blechacz (nu 37 jaar oud) zich buitengewoon onopvallend te houden. Sinds 2005, toen hij de unieke onderscheiding behaalde om alle vijf beschikbare eerste prijzen te winnen op het Internationale Chopin Concours in Warschau, heeft hij tot nu toe slechts acht albums opgenomen. Zijn schijf met Chopins Polonaises (12/13) ging direct in mijn verzameling favorieten, naast Rubinstein (1934 35 – Naxos, 8/36) en Brailowsky (Sony, 6/62): zo goed waren ze.

Dit nieuwe album zal zich bij hen voegen. Blechacz is gewoon een geweldige Chopin-speler. Je bent het misschien niet eens met sommige van zijn keuzes (dynamiek, frasering, etc.), maar wat hij je geeft is de muziek van zijn landgenoot in robuuste, intense en oprechte uitvoeringen die je boeien zoals een geweldige acteur dat zou doen in een dramatische monoloog. De Bes mineur Tweede Sonate, met name, ontvouwt zich na een magistrale openingsaankondiging als een tragisch verhaal waarin de beroemde Begrafenismars het onvermijdelijke resultaat is (de manier waarop Blechacz van het einde van het Scherzo overgaat naar dit deel is vrij meesterlijk). De herhaling van het eerste deel van de doppio movimento maat is zo overtuigend als ik het ooit heb gehoord. De wervelende triolen van de finale, hoewel zeker niet de meest vluchtige op de plaat, behoren tot de meest muzikaal uitgedrukte.

Blechacz volgt dit op met de prachtige F sharp mineur Nocturne, Op 48 nr. 2, een stuk dat hij vaak combineert met de Sonate nr. 2 in concert. Dan volgt de B mineur Derde Sonate, een andere bloedstollende, dramatische lezing die wordt gecompenseerd door zijn prachtige behandeling van het bel canto tweede onderwerp van het openings Allegro maestoso. Het Scherzo is spectaculair in zijn snelheid en heldere articulatie, de geweldige Largo-beweging herinnert ons aan de klassieke wortels van dit romantische meesterwerk. Als ik kritiek heb, dan is het een wens voor een grotere contrapuntische definitie in de pagina's na de herhaling van het eerste deel, een puzzel over het hoofdthema van de finale waar Blechacz besluit om lichte tenuto's te maken op de neerwaartse tellen van de vierde en achtste maat et seq, en een spijt dat de linkerhand nogal verduisterd wordt onder de blakende zestiende notenruns van het laatste deel. Het recital eindigt met de Barcarolle, een laatste lezing die, net als alle andere op deze uitstekende opname, alleen bereikt wordt door lange associatie en diepe genegenheid.

Given his extraordinary gifts, the Polish pianist Rafał Blechacz (now 37 years old) manages to keep an extraordinarily low profile. Since 2005, when he achieved the unique distinction of winning all five available first prizes at the International Chopin Competition in Warsaw, he has so far recorded just eight albums. His disc of Chopin’s Polonaises (12/13) went straight into my collection of favourites alongside Rubinstein (1934 35 – Naxos, 8/36) and Brailowsky (Sony, 6/62): they were that good.

This new album will join them. Blechacz is simply a great Chopin player. You might disagree about some of his choices (dynamics, phrasing, etc) but what he gives you is his compatriot’s music in robust, intense and heartfelt performances that engage you as a great actor might in some dramatic monologue. The B flat minor Second Sonata, especially, after a magisterial opening announcement, unfolds as a tragic tale in which the famous Funeral March is its inevitable outcome (the way Blechacz transitions from the end of the Scherzo to this movement is quite masterly). The first-movement repeat from the doppio movimento bar is as convincing as I have ever heard it. The swirling triplets of the finale, while by no means the most fleet on disc, are among the most musically expressed.

Blechacz follows this with the lovely F sharp minor Nocturne, Op 48 No 2, a piece he often combines with the Sonata No 2 in concert. Then comes the B minor Third Sonata, another red-blooded, dramatic reading offset by his beautiful handling of the opening Allegro maestoso’s bel canto second subject. The Scherzo is spectacular in its speed and crisp articulation, the great Largo movement reminding us of the classical roots of this Romantic masterpiece. If I have any criticism, it is a wish for greater contrapuntal definition in the pages after the first-movement repeat, a puzzle over the finale’s main theme where Blechacz decides to make slight tenutos on the down-beats of the fourth and eight bars et seq, and a regret that the left hand is rather obscured under the last movement’s blistering semiquaver runs. The recital ends with the Barcarolle, a final reading achieved, like all the others on this outstanding recording, only by long association and deep affection.,