maart 2023

Music for Strings

Sinfonia of London o.l.v. John Wilson

Lof voor John Wilsons Sinfonia of London zal voor de lezers niets nieuws zijn: de kracht en schoonheid van de strijkers en Wilsons instinct voor ensemble zorgen voor een nieuwe triomf.

Dit repertoire vraagt ​​om de warmte en resonantie die kenmerkend zijn voor de ‘Chandos sound’, en St Augustine’s Kilburn is een goede aanvulling op de denkbeeldige ruimte van de Gloucester Cathedral die de Tallis Fantasia niet alleen vult, maar ook belichaamt in zijn formele architectuur. Vanuit een akoestisch uitkijkpunt dat een stuk naar achteren en iets hoger is geplaatst, is de psalm-achtige articulatie van ‘Why fum’th in fight’ prachtig helder, voordat de volledige hymnetextuur (vanaf 3'00") van binnenuit wordt verlicht door gearpeggieerde harmonieën die op de meeste opnames verloren gaan of worden verduisterd.

Nog beter, of het nu wordt gehoord in Spatial Audio of gewoon op een fatsoenlijk systeem, Vaughan Williams’ dialoog met het verleden (vanaf 4'14") wordt levendig in scène gezet door de aanzienlijke afstand tussen ensembles, en in een mate die op de plaat alleen wordt geëvenaard door Constantin Silvestri’s meesterlijke omgang met de akoestiek in Winchester Cathedral (Warner, 5/68). Zonder zich tot Silvestri’s hemelse lengtes te strekken, neemt Wilson wijselijk het metronoomteken van de componist met een flinke korrel zout, terwijl hij in het middengedeelte heen en weer beweegt met een gevoel voor de grond onder zijn voeten, net als Lewis Hamilton in zijn McLaren.

Het belangrijkste vergelijkingspunt voor veel luisteraars zal Barbirolli’s album ‘English String Music’ (Warner, 5/63) uit 1963 zijn, en de spelers van de moderne Sinfonia of London doen niets onder voor hun voorgangers in de beet en gepassioneerde opwelling van hun toespraak tot Elgars Introduction. Naast de nieuwe versie is Barbirolli's benadering van de fuga van het Allegro voorzichtig, zelfs snorharig, en vertrouwt hij meer op de scherpte dan op de bloedstroom naar het hoofd (en hart) die Wilson ons geeft zonder afbreuk te doen aan de nauwkeurigheid of te verzuimen de recitatieve behandeling van het Introduction-materiaal (vanaf 2'45") aan te raken en te strelen.

Misschien drukt Wilson een beetje hard op Late Swallows, hoewel de ruisende texturen van het teruggetrokken middengedeelte Schönbergs Verklärte Nacht oproepen, waar zelfs Norman Del Mar in Bournemouth (6/77, heruitgebracht op Chandos) de muziek in slaperigheid laat afglijden. Niet minder intrigerend onderstreept Wilson hoe het eerste deel van Howells' Concerto opvallend de modaal-pentatonische melodieën, samentrekkende harmonieën en aardse ritmes van Tippetts Concerto voor dubbel strijkorkest. Hij is veel sterker dan Boult (de opgedragene aan het Concerto – 12/74 – en een andere Classic Reconsidered, 8/21) in het uitwerken van de gebaarlijke contrasten tussen strak overheersend contrapunt en een veel vrijer soort instrumentaal recitatief.

De centrale elegie draagt ​​dezelfde harmonische indruk van elegie voor Howells’ zoon Michael als het Requiem en Hymnus Paradisi, hoewel er ook (in tegenstelling tot in Tippett) een hint is van de angst die kenmerkend is voor het langzame deel van Waltons Eerste symfonie, die in première ging in 1934. Wilson en zijn band bepleiten het stuk overtuigend als een Engelse tegenhanger van Bartóks Music for Strings, Percussion and Celesta: Ik verwacht dat het al eerder is gezegd, maar de Sinfonia of London hoort thuis in de Formule 1-klasse van orkesten en staat in dit repertoire op poleposition.

This repertoire calls for the warmth and resonance that are hallmarks of the ‘Chandos sound’, and St Augustine’s Kilburn serves very well for the imagined space of Gloucester Cathedral which the Tallis Fantasia not only fills but embodies in its formal architecture. From an acoustic vantage point set a good way back and a little higher, the psalm-like articulation of ‘Why fum’th in fight’ is beautifully clear, before the full hymn texture (from 3'00") is illuminated from within by arpeggiated harmonies lost or obscured on most recordings.

Better still, whether heard in Spatial Audio or simply on a decent system, Vaughan Williams’s dialogue with the past (from 4'14") is vividly staged by the appreciable distance between ensembles, and to a degree matched on record only by Constantin Silvestri’s masterful handling of the acoustic in Winchester Cathedral (Warner, 5/68). Without stretching to Silvestri’s heavenly lengths, Wilson wisely takes the composer’s metronome mark with a generous pinch of salt, while easing back and forth in the central section with a feeling for the ground beneath his feet like Lewis Hamilton in his McLaren.

The pre-eminent point of comparison for many listeners will be Barbirolli’s 1963 album of ‘English String Music’ (Warner, 5/63), and the players of the modern Sinfonia of London yield nothing to their predecessors in the bite and impassioned surge of their address to Elgar’s Introduction. Set beside the new version, Barbirolli’s approach to the Allegro’s fugue is cautious, even whiskery, relying for its effect more on trenchancy than the rush of blood to the head (and heart) that Wilson gives us without either compromising on accuracy or neglecting to nudge and caress the recitative treatment of the Introduction material (from 2'45").

Perhaps Wilson presses a little hard on Late Swallows, though the rustling textures of the withdrawn central section evoke Schoenberg’s Verklärte Nacht where even Norman Del Mar in Bournemouth (6/77, reissued on Chandos) allows the music to drift into somnolence. No less intriguingly, Wilson underlines how the first movement of Howells’s Concerto strikingly foreshadows the modal-pentatonic melodies, astringent harmonies and earthy rhythms of Tippett’s Concerto for Double String Orchestra. He is much stronger than Boult (the Concerto’s dedicatee – 12/74 – and another Classic Reconsidered, 8/21) at drawing out the gestural contrasts between taut prevailing counterpoint and a much freer kind of instrumental recitative.

The central elegy bears the same harmonic imprint of elegy for Howells’s son Michael as the Requiem and Hymnus Paradisi, though there is also (unlike in the Tippett) a hint of the angst particular to the slow movement of Walton’s First Symphony, premiered in 1934. Wilson and his band make a persuasive case for the piece as an English counterpart to Bartók’s Music for Strings, Percussion and Celesta: I expect it has been said before, but the Sinfonia of London belongs in the Formula 1 class of orchestras, and in this repertoire sits in pole position.