januari 2023
Martinů: Two Cello Sonatas
Johannes Moser & Andrei Korobeinikov
Een perfecte ritmebeheersing maakt prachtig expressief spel mogelijk – Johannes Moser en Andrei Korobeinikov bieden een prachtige set Martin≤’s cellosonates.
Wat een interpretatieve variatie inspireren de cellosonates van Bohuslav Martinů – van de intieme, ingetogen welsprekendheid van Josef Chuchro en Josef Hála (Supraphon, 5/88) tot de manische intensiteit van Steven Isserlis en Olli Mustonen (BIS, 8/14). Johannes Moser en Andrei Korobeinikov bevinden zich ergens tussenin, waarbij ze de snel wisselende emoties in alle drie de werken vastleggen en tegelijkertijd een onverstoorbare ritmische balans behouden – geen geringe prestatie in zulke complex gesyncopeerde muziek. Het resultaat zijn uitvoeringen waarin helderheid en precisie een eigen expressieve kracht lijken te krijgen.
Luister bijvoorbeeld naar de zorgvuldige manier waarop Moser en Korobeinikov het explosieve hoogtepunt op 2'37" in het Lento van de Eerste Sonate (1939) schalen, of naar de geconcentreerde helderheid van de opwindende moto perpetuo in de finale op 2'25". Zoals gewoonlijk produceert Moser een prachtige, gelijkmatige toon, ongeacht de context. Hoe verlangend hij fraseert op 3'05" in het openings-Allegro van de Tweede Sonate (1941), zeg maar. Ik vind de interpretatie van het duo van diezelfde Sonate's Largo zo diep ontroerend – met name de gedempte en hartverscheurende coda (beginnend rond 6'04") – en het is verbazingwekkend hoe hij en Korobeinikov er op de een of andere manier in slagen om de finale tegelijkertijd grillig en zwaar te laten lijken.
Voor mij is de Derde Sonate (1952) verreweg de meest ongrijpbare en emotioneel dubbelzinnige van de drie, maar ook hier komen Moser en Korobeinikov direct tot de kern. Ik hou van de verkennende kwaliteit die de pianist in het eerste deel legt, vooral in de uitgebreide solopassage die begint op 2'30". Even indrukwekkend is de diepe ader van dramatische melancholie die beide muzikanten aanboren in het balletachtige Andante en hoe hartelijk ze genieten van de Beethoveniaanse fratsen in de finale.
De ingenieurs van Pentatone doen beide spelers trots – de balans tussen de twee instrumenten is bijna perfect – en de opname wordt aanzienlijk verbeterd door Gavin Plumley's scherpzinnige boekjesnoot. Simpel gezegd is dit het meest bevredigende verslag van Martinů's cellosonates op plaat.
What interpretative variety Bohuslav Martinů’s cello sonatas inspire – from the intimate, understated eloquence of Josef Chuchro and Josef Hála (Supraphon, 5/88) to the manic intensity of Steven Isserlis and Olli Mustonen (BIS, 8/14). Johannes Moser and Andrei Korobeinikov fall somewhere in between, capturing the rapidly shifting emotions in all three works while maintaining an unflappable rhythmic poise – no mean feat in such complexly syncopated music. The result are performances in which clarity and precision seem to take on an expressive power of their own.
Listen, for instance, to the careful way Moser and Korobeinikov scale the explosive climax at 2'37" in the Lento of the First Sonata (1939), or to the concentrated crispness of the thrilling moto perpetuo in the finale at 2'25". As usual, Moser produces a beautiful, even tone, no matter the context. How yearningly he phrases at 3'05" in the opening Allegro of the Second Sonata (1941), say. I find the duo’s reading of that same Sonata’s Largo so deeply moving – particularly the hushed and heartbroken coda (starting around 6'04") – and it’s astonishing how he and Korobeinikov somehow manage to make the finale seem mercurial and weighty all at once.
To my ears, the Third Sonata (1952) is by far the most elusive and emotionally ambiguous of the three, yet here as well Moser and Korobeinikov get straight to its heart. I love the exploratory quality the pianist brings to the first movement, especially in the extended solo passage starting at 2'30". Equally impressive is the deep vein of dramatic melancholy both musicians tap in the balletic Andante and how heartily they revel in the finale’s Beethovenian high jinks.
Pentatone’s engineers do both players proud – balance between the two instruments is close to perfect – and the recording is significantly enhanced by Gavin Plumley’s perceptive booklet note. Simply put, this is the most satisfying account of Martinů’s cello sonatas on record.